Στην σημερινή πραγματικότητα, το κοινωνικό ισοδύναμο των σχέσεων παραγωγής ηγεμονεύει ιδεολογικά, πολιτικά και καθορίζει απόλυτα όχι μόνον τις ειδικές αλλά και τις γενικές συμπεριφορές του ελληνικού πληθυσμού.
Αντίθετα, το κοινωνικό ισοδύναμο των παραγωγικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης ανωριμότητας και αδυναμίας: ούτε εκπροσωπείται με όρους ιδεολογικοπολιτικούς στο εποικοδόμημα, ούτε εκπροσωπείται ιδεολογικά στους επιμέρους αγώνες για τα προβλήματα που ανακύπτουν, ούτε εκδηλώνεται αυθόρμητα στις ατομικές και κοινωνικές σχέσεις της καθημερινότητας, της συνήθειας και του στυλ ζωής.
Το γεγονός ότι η δομική ενότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη, εκδηλώνεται και ως αντίθεση όταν οξύνονται οι δυσλειτουργίες και νομοτελειακές αντιφάσεις των νόμων κίνησης της καπιταλιστικής παραγωγής και ανταλλαγής, σε τίποτα δεν διαφοροποιεί την κοινωνική κατάσταση, αφού οι αντιθέσεις που ανακύπτουν είναι αντιθέσεις της ίδιας ποιότητας, που τις περισσότερες φορές επιλύονται με μεταρρυθμίσεις που εκσυγχρονίζουν την καπιταλιστική παραγωγή, την εκμετάλλευση και την εξουσία.
Σήμερα, το γεγονός ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ψηφοφόρος ή οπαδός των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων, ή το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού απέχει από την πολιτική, αποτελεί την κορυφή μόνο του παγόβουνου και δεν διερμηνεύει επαρκώς την πολιτική κατάσταση, ούτε τις αιτίες των οξυμμένων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα, η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει αποδεχθεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σαν κάτι το φυσιολογικό, το θεμιτό, το ηθικά νόμιμο που, όταν επιτελείται χωρίς ακρότητες, είναι η λυδία λίθος της ανάπτυξης, της ευημερίας και της προόδου.
Σήμερα, η Ελλάδα αναστενάζει όχι μόνο στα γήπεδα αλλά και στα πολιτιστικά δρώμενα της μαζικής υποκουλτούρας, που αποτελούν κυρίαρχους ιδεολογικούς μηχανισμούς ένταξης και ενσωμάτωσης στο σύστημα και στα πρότυπα του αστισμού.
Σήμερα, η λεγόμενη προοδευτική διανόηση έχει -στην πλειοψηφία της- ασπαστεί τα κυρίαρχα ρεύματα της αστικής φιλοσοφίας, έχει ευνουχιστεί ιδεολογικά κι έχει καταστεί ακίνδυνη για το κοινωνικό σύστημα.
Σήμερα, ακόμη και στον χώρο της μαρξιστικής σκέψης χρησιμοποιούνται μεθοδολογικά σχήματα ανάλυσης της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, που περισσότερο προσιδιάζουν, παρά την χρήση μαρξιστικής ορολογίας, στις φιλοσοφικές αντιλήψεις του μεταφυσικού ρεαλισμού, του Κύκλου της Βιέννης, του κριτικού ορθολογισμού, του υπαρξισμού, της Σχολής της Φρανκφούρτης κλπ. Έτσι, πίσω από την επαναστατική φρασεολογία εμφανίζεται σε νέα σύγχρονη μορφή ο ρεφορμισμός και ο οπορτουνισμός, που εύκολα θα μπορούσε να ονομαστεί νεο-μπερνσταϊνισμός.
«Ο αγώνας για τον αγώνα», που θυμίζει όχι μόνο τον Μπερνστάϊν αλλά και τις αντιλήψεις του Θεόφιλου Γκοτιέ «η Τέχνη για την Τέχνη», και τα τριαδικά σχήματα «καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές, ρεφορμιστές-οπορτουνιστές και ριζοσπάστες-επαναστάτες», αποτελούν δυστυχώς το αλατοπίπερο και το μονότονο ρεφραίν της σημερινής επαναστατικότητας.
Σήμερα λοιπόν, ο θεωρητικός-ιδεολογικός αγώνας του φιλοσοφικού μαρξισμού ενάντια στα κυρίαρχα ρεύματα της αστικής φιλοσοφίας αποτελεί κυρίαρχο καθήκον και προϋπόθεση για την ανασύνταξη του πολιτικού ριζοσπαστικού χώρου και την σύσταση του επαναστατικού υποκείμενου.
"Όπως δεν μπορούμε να κρίνουμε ένα άτομο από την ιδέα που έχει αυτό για τον εαυτό του, το ίδιο δεν μπορούμε να κρίνουμε μια εποχή ανατροπής από την συνείδηση που έχει αυτή για τον εαυτό της. Χρειάζεται, αντίθετα, να εξηγούμε την συνείδηση αυτή με τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, με την σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις σχέσεις παραγωγής" (Καρλ Μαρξ)
Μανώλης Γρηγοριάδης
akep.blogspot.com
Αντίθετα, το κοινωνικό ισοδύναμο των παραγωγικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης ανωριμότητας και αδυναμίας: ούτε εκπροσωπείται με όρους ιδεολογικοπολιτικούς στο εποικοδόμημα, ούτε εκπροσωπείται ιδεολογικά στους επιμέρους αγώνες για τα προβλήματα που ανακύπτουν, ούτε εκδηλώνεται αυθόρμητα στις ατομικές και κοινωνικές σχέσεις της καθημερινότητας, της συνήθειας και του στυλ ζωής.
Το γεγονός ότι η δομική ενότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη, εκδηλώνεται και ως αντίθεση όταν οξύνονται οι δυσλειτουργίες και νομοτελειακές αντιφάσεις των νόμων κίνησης της καπιταλιστικής παραγωγής και ανταλλαγής, σε τίποτα δεν διαφοροποιεί την κοινωνική κατάσταση, αφού οι αντιθέσεις που ανακύπτουν είναι αντιθέσεις της ίδιας ποιότητας, που τις περισσότερες φορές επιλύονται με μεταρρυθμίσεις που εκσυγχρονίζουν την καπιταλιστική παραγωγή, την εκμετάλλευση και την εξουσία.
Σήμερα, το γεγονός ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ψηφοφόρος ή οπαδός των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων, ή το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού απέχει από την πολιτική, αποτελεί την κορυφή μόνο του παγόβουνου και δεν διερμηνεύει επαρκώς την πολιτική κατάσταση, ούτε τις αιτίες των οξυμμένων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα, η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει αποδεχθεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σαν κάτι το φυσιολογικό, το θεμιτό, το ηθικά νόμιμο που, όταν επιτελείται χωρίς ακρότητες, είναι η λυδία λίθος της ανάπτυξης, της ευημερίας και της προόδου.
Σήμερα, η Ελλάδα αναστενάζει όχι μόνο στα γήπεδα αλλά και στα πολιτιστικά δρώμενα της μαζικής υποκουλτούρας, που αποτελούν κυρίαρχους ιδεολογικούς μηχανισμούς ένταξης και ενσωμάτωσης στο σύστημα και στα πρότυπα του αστισμού.
Σήμερα, η λεγόμενη προοδευτική διανόηση έχει -στην πλειοψηφία της- ασπαστεί τα κυρίαρχα ρεύματα της αστικής φιλοσοφίας, έχει ευνουχιστεί ιδεολογικά κι έχει καταστεί ακίνδυνη για το κοινωνικό σύστημα.
Σήμερα, ακόμη και στον χώρο της μαρξιστικής σκέψης χρησιμοποιούνται μεθοδολογικά σχήματα ανάλυσης της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, που περισσότερο προσιδιάζουν, παρά την χρήση μαρξιστικής ορολογίας, στις φιλοσοφικές αντιλήψεις του μεταφυσικού ρεαλισμού, του Κύκλου της Βιέννης, του κριτικού ορθολογισμού, του υπαρξισμού, της Σχολής της Φρανκφούρτης κλπ. Έτσι, πίσω από την επαναστατική φρασεολογία εμφανίζεται σε νέα σύγχρονη μορφή ο ρεφορμισμός και ο οπορτουνισμός, που εύκολα θα μπορούσε να ονομαστεί νεο-μπερνσταϊνισμός.
«Ο αγώνας για τον αγώνα», που θυμίζει όχι μόνο τον Μπερνστάϊν αλλά και τις αντιλήψεις του Θεόφιλου Γκοτιέ «η Τέχνη για την Τέχνη», και τα τριαδικά σχήματα «καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές, ρεφορμιστές-οπορτουνιστές και ριζοσπάστες-επαναστάτες», αποτελούν δυστυχώς το αλατοπίπερο και το μονότονο ρεφραίν της σημερινής επαναστατικότητας.
Σήμερα λοιπόν, ο θεωρητικός-ιδεολογικός αγώνας του φιλοσοφικού μαρξισμού ενάντια στα κυρίαρχα ρεύματα της αστικής φιλοσοφίας αποτελεί κυρίαρχο καθήκον και προϋπόθεση για την ανασύνταξη του πολιτικού ριζοσπαστικού χώρου και την σύσταση του επαναστατικού υποκείμενου.
"Όπως δεν μπορούμε να κρίνουμε ένα άτομο από την ιδέα που έχει αυτό για τον εαυτό του, το ίδιο δεν μπορούμε να κρίνουμε μια εποχή ανατροπής από την συνείδηση που έχει αυτή για τον εαυτό της. Χρειάζεται, αντίθετα, να εξηγούμε την συνείδηση αυτή με τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, με την σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις σχέσεις παραγωγής" (Καρλ Μαρξ)
Μανώλης Γρηγοριάδης
akep.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου