Γενικευμένη αυτοδιάθεση

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

Εισήγηση της Εκτελεστικής Γραμματείας στην ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΠ


ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ - ΕΘΝΙΚΕΣ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΕΣ

Σήμερα, η Σοβιετική Ένωση και το σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν υπάρχουν πια.Η ηγέτιδα δύναμη του καπιταλισμού, οι ΗΠΑ, έχουν αποστερηθεί, σχετικά και απόλυτα, πάνω από το 50% της οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης που διέθεταν στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου.


Η Γερμανία έχει ενοποιηθεί και επικυριαρχεί στην ΕΕ και στη ζώνη του ευρώ. Η Κίνα, από ηγέτιδα δύναμη των κινημάτων του «Τρίτου Κόσμου», είναι πλέον μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. και αποτελεί ανερχόμενο πόλο στις παγκόσμιες σχέσεις, κλπ.
Σήμερα, ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων δύναμης για ανακατανομή των οικονομικο-πολιτικών σφαιρών επιρροής, που συντελείται υπό τη δεσποτεία της δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, έχει περάσει από τον πόλεμο επιτοκίων στον πόλεμο νομισματικών ισοτιμιών, ενώ, ο εμπορικός πόλεμος σοβεί και διαμορφώνει συνθήκες θερμοπολεμικών πολιτικών και στρατιωτικών συγκρούσεων σε αρκετές περιοχές του πλανήτη. Όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στη Συρία-Ιράν, στο Μεσανατολικό, στην Ουκρανία, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στη Βενεζουέλα, στις χώρες του Μαγρέμπ κλπ., τον τελευταίο καιρό, αποτελούν σοβαρή ένδειξη ενάσκησης πολιτικής δυνάμεως από ιμπεριαλιστικά κέντρα για ανακατανομή ζωνών επιρροής -που αφορούν άμεσα και την Ελλάδα, αφού εμπλέκεται, πέραν των άλλων, στον καθορισμό των ΑΟΖ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, κλπ.
Η Ελλάδα, μέλος της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ, χώρα-κράτος «ευρωπαϊκό - μεσογειακό - βαλκανικό», βρίσκεται γεωστρατηγικά και οικονομικο-πολιτικά στο επίκεντρο του πολύμορφου ανταγωνισμού των μητροπολιτικών κέντρων δύναμης, βρίσκεται στο επίκεντρο του λεγόμενου «Ανατολικού ζητήματος», βρίσκεται σε μια από τις θερμότερες ζώνες επιρροής και ενάσκησης πολιτικής δυνάμεως του πλανήτη, επειδή βρίσκεται στον άξονα των προσβάσεων των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων και της Ρωσίας προς την Ανατολική Μεσόγειο, την Ευρασία και τις χώρες του Ινδικού και του Κάτω Ειρηνικού, όπου μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της παγκόσμιας πολιτικής.

Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο του ανταγωνισμού των μητροπολιτικών κέντρων δύναμης από τη μιά, και η πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική ανεπάρκεια των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.
Στη σημερινή συγκυρία, το ενεργητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, η αστική τάξη, δεν εκπροσωπείται συνολικά από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, ενώ, το παθητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα, στην πλειοψηφία τους δεν εκφράζονται πλέον από τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους.

Στο ελληνικό κράτος-έθνος, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη της κυριαρχίας της μεγαλοαστικής τάξης, μετά το 1974, ενοποιούσε ιεραρχικά και συνύφαινε, μέσα στο Κράτος, τα συμφέροντά της με τα συμφέροντα της μεσοαστικής τάξης, των ενεργών κεφαλαιοκρατών και άλλων ενδιάμεσων τμημάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η εναλλαγή των δύο καθεστωτικών κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς) στην κυβερνητική εξουσία και η διαμόρφωση της κοινωνίας των 2/3 -που εξέθρεψε το μικροαστικό όνειρο και τη νοοτροπία του απολίτικου ωχαδερφισμού στα λαϊκά στρώματα και που συνέβαλε αποφασιστικά στη σταθερότητα των δομών της καπιταλιστικής εξουσίας- ήταν συνέπεια αυτής της ηγεμονικής-διευθυντικής πολιτικής της κυρίαρχης τάξης.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου στην εξουσία και την ένταξη της χώρας στην επιτροπεία ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ (τρόικα), με την ηγεσία Σαμαρά στη ΝΔ που υιοθέτησε τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» κι απέσυρε την πολιτική αναφορά στον ονομαζόμενο «μεσαίο χώρο», και με την πολιτική στάση του ΛΑΟΣ την περίοδο της διακυβέρνησης Παπαδήμου, ανετράπη η ηγεμονική-διευθυντική ιεραρχική διάταξη του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας και οξύνονται καθημερινά οι αντιθέσεις των τμημάτων του. Στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη έχει ανατραπεί καθοριστικά, οπότε, ιδρύθηκε με βεβαιότητα πολιτικό κενό στην εκπροσώπηση πλειοψηφικών τμημάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Πέραν τούτου, το αριστερό και ριζοσπαστικό κίνημα στάθηκε και στέκεται ανέτοιμο και ανίκανο να ανταποκριθεί στα νέα ιστορικά καθήκοντα και να εκπροσωπήσει πολιτικά τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καταστρέφονται ή πλήττονται καθοριστικά από την οικονομική κρίση και την πολιτική κατάσταση.
Το φαινόμενο της δομικής κρίσης του καπιταλισμού αντιφάσκει με το φαινόμενο της δομικής κρίσης του αριστερού και ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος. Η αδυναμία της υλικής δομής, να αυτορυθμιστεί (σχολή Φρίντμαν) ή να ανταποκριθεί στους σχεδιασμούς της πολιτικής εξουσίας (κεϋνσιανή σχολή), είναι νομοτελειακή: δεν είναι προϊόν μιας αβεβαιότητας -που αναλογεί σε μία αιτιότητα που παράγει «το τυχαίο» (Prigogine), αλλά προϊόν μιας βεβαιότητας διαλεκτικής -που παράγει «το αναγκαίο». Κι όπως η δομική κρίση του καπιταλισμού είναι αντικειμενικό προϊόν της φυσικο-ιστορικής αδυναμίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ν’ αντιστοιχηθούν προς το νέο χαρακτήρα των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, έτσι και η δομική κρίση του αριστερού και ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος είναι υποκειμενικό προϊόν της ιστορικής αδυναμίας της περιοχής του εποικοδομήματος που ονομάζεται «αριστερός και ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος» να εκπροσωπήσει πολιτικο-ιδεολογικά την φυσικο-ιστορική αντίφαση της υλικής δομής· είναι απόρροια της υποκειμενικής αρνητικότητας του πληθυσμού προς την ιδεολογία του κρατικού καπιταλισμού· είναι αποτέλεσμα της ασυμβατότητας των πολιτικών οραμάτων του αριστερού και ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου με τα σύγχρονα προβλήματα και τις σύγχρονες ανάγκες· είναι η συνέπεια του μοριακού μεταμορφισμού που έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες η αριστερή και προοδευτική διανόηση από την ιθύνουσα τάξη.
Η ακραία βαρβαρότητα που άσκησε και ασκεί η κυβερνητική εξουσία σε μεγάλα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, και η ανικανότητα του ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος ν’ ανταποκριθεί στα νέα ιστορικά καθήκοντα, είναι, μαζί με την οικονομική κρίση, η ουσιώδης αιτία της μετατροπής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, από αμελητέα εξωκοινοβουλευτική πολιτική δύναμη, σε υπολογίσιμο κοινοβουλευτικό κόμμα. Μικρομεσαία στρώματα που καταστρέφονται, μικροαστικοποιημένοι μισθοσυντήρητοι, καθώς και μέρος της μεγαλοαστικής τάξης, αποτελούν την κοινωνική υπόσταση της μετατροπής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.
Ο καισαρισμός των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά, που δημιούργησαν το σημερινό βοναπαρτικό κράτος με αναίρεση θεμελιωδών αστικοδημοκρατικών κατακτήσεων (για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου), θα μπορούσε -ίσως- να θεωρηθεί και να ονομαστεί κοινοβουλευτικός φασισμός, ή φασισμός με επίφαση δημοκρατικότητας.
Αντικειμενικά, το σημερινό βοναπαρτικό κράτος και το κόμμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι δύο πόλοι ανάλογης ποιότητας και εκδηλώνουν, με διαφορετική πολιτική μορφή ο καθένας, τις κοινωνικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, οι συνοδοιπόροι της και η ιντελιγκέντσια του καθεστώτος -με την αξιοποίηση των πράγματι αποκρουστικών, απαράδεκτων και ρατσιστικών πολιτικών πρακτικών του κόμματος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ- υπερθεματίζουν υποκριτικά κατά της βίας και υπέρ της δημοκρατίας, και συγκαλύπτουν την πραγματική κοινωνική βία, που καθιστά νομοτελειακά τους πλούσιους πλουσιότερους, τους φτωχούς φτωχότερους κι έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στην απόγνωση, στην εξαθλίωση, στην περιθωριοποίηση.
Για του λόγου το αληθές, 505 Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι, δηλαδή το 0,005% των μόνιμων κατοίκων της χώρας, διαθέτουν σήμερα περιουσία 60 δις ευρώ –η οποία μάλιστα έχει αυξηθεί σε σχέση με το 2012, χρονιά κατά την οποία 455 Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι διέθεταν περιουσία 50 δις ευρώ.
Η οικονομική βία, ο βανδαλισμός και το πλιάτσικο που ασκείται, μόνιμα και παρατεταμένα, ενάντια στους μισθοσυντήρητους και το λαό, από τα μνημονιακά μέτρα, από την οικονομική ολιγαρχία, τις τράπεζες, τα καρτέλ, τα ιδιωτικά και τα κρατικά μονοπώλια, με την κάλυψη μάλιστα της νομοθετικής, της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας, είναι η πραγματική, η καθολική, η απόλυτη ταξική βία που χαρακτηρίζει τη σημερινή κοινωνία, τη σημερινή Ελλάδα.

ΤΟ ΕΥΡΩ ΦΕΤΙΧ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΥ

Στον καιρό μας, το ευρώ είναι ένα ιδιότυπο φετίχ. Είναι στην πραγματικότητα δημιούργημα σκόπιμης προπαγάνδας και σκόπιμης μετωνυμικής υπαλλαγής. Δεν ενσωματώνει μόνο τις αλλοτριωτικές ιδιότητες του φετίχ «νομίσματος-χρήματος», αλλά ιδέες και πολιτικές, που καθιστούν τη χρήση του, σαν μέσο ανταλλαγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων σε χώρες όπως η Ελλάδα, μέσον οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας.
Το ευρώ επιτείνει τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ευρωζώνη, και σαν μη περιεκτικό-παραστατικό-αναγκαστικής κυκλοφορίας νόμισμα-χρήμα (fiat money) κηδεμονεύεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που το εκδίδει και από τους θεσμούς της Ευρωζώνης, όπου κυριαρχούν τα γερμανικά συμφέροντα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο.
Σήμερα, η επιθυμία του μέσου Ευρωπαίου πολίτη να ανήκει σ’ ένα ενιαίο, θεσμοθετημένο πολιτισμικό-οικονομικό-πολιτικό διακρατικό και διεθνικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ικανό να εξασφαλίσει την ειρήνη και ευημερία, είναι το ιστορικό επακολούθημα των τραυματικών εμπειριών των παγκόσμιων πολέμων και της μεταπολεμικής ψυχροπολεμικής περιόδου.
Στην ατενιστική αναγωγή του οράματος, της επιθυμίας και της ανάγκης των λαών της Ευρώπης για ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία, σμιλεύτηκε η φετιχοποίηση του ευρώ από την ιντελιγκέντσια των κυρίαρχων κύκλων της ευρωζώνης, που του επιδαψίλευσαν τα χαρακτηριστικά φιλοσοφικής λίθου ανάπτυξης, ευημερίας και σταθερότητας, διαμορφώνοντας συγχρονικά συστήματα όρων και συμβόλων που επικαλύπτουν τις νεοσυντηρητικές οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές ιδιότητές του.
Στις ταξικά διαρθρωμένες κοινωνίες των χωρών της ευρωζώνης και συγκεκριμένα σε καθεμιά απ’ αυτές τις χώρες, υπάρχουν δύο αντιθετικές επιθυμίες, δύο αντιθετικές θελήσεις, που «η καθεμιά έχει το δικαίωμα να πραγματώσει την ουσία της, και το πράττει αναιρώντας το εξίσου σημαντικό δικαίωμα της άλλης». Δεν είναι δύσκολο να ονομάσουμε ποιές από αυτές τις επιθυμίες έχουν σήμερα πρακτικά πραγματωθεί και ποιές έχουν πρακτικά αναιρεθεί.
Πράγματι, η επιθυμία των λαών να καταργηθεί η εκμετάλλευση έθνους από έθνος, και των υπό εκμετάλλευση τάξεων να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, προϋποθέτει την ανάγκη για ειρήνη, ασφάλεια με ελευθερία, οικονομική ανάπτυξη χωρίς εκμετάλλευση και πολιτισμική ευημερία. Όμως, είναι ουτοπικό και επιζήμιο να υποστηρίζεται -από οποιουσδήποτε- ότι υπάρχει η δυνατότητα να καταργηθεί -με τον οποιονδήποτε τρόπο- η εκμετάλλευση μεταξύ εθνών-κρατών, πριν ακόμα καταργηθεί η εκμετάλλευση στο εσωτερικό των εθνών. Το θεσμοθετημένο με τις αρχές του ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού ευρώ είναι φετιχοποιημένος ιδεολογικός φορέας τέτοιων ουτοπικών, επιζήμιων και δογματικών αντιλήψεων.
Ο Νεοσυντηρητισμός υιοθετεί τα δόγματα και τα επιχειρήματα της απάνθρωπης φιλοσοφίας του πραγματισμού - ωφελιμισμού, καθώς και την επικίνδυνη για τα συμφέροντα των λαών ιδεολογία του κοσμοπολιτισμού, που ονομάζεται στις μέρες μας "παγκοσμιοποίηση".
Ο πραγματισμός - ωφελιμισμός θεωρεί ρεαλιστικό και προοδευτικό για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για την ιθύνουσα τάξη, και ηθικό και εκσυγχρονισμένο για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι ωφέλιμο και επικερδές για το πολιτικο-κοινωνικό κατεστημένο.
Ο κοσμοπολιτισμός, ή "παγκοσμιοποίηση", πρεσβεύοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κόσμο για πατρίδα –επί του προκειμένου, τη ζώνη του ευρώ για πατρίδα- είναι η ιδεολογία που προπαγανδίζεται από τις άρχουσες τάξεις των μεγάλων δυνάμεων και ισχυρών εθνών-κρατών, -επί του προκειμένου, από τις ιθύνουσες τάξεις των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων- αφ' ενός μεν σε λαούς και έθνη που θέλουν να υποτάξουν, αφ' ετέρου δε στους λαούς τους, προκειμένου να γίνουν αποδεκτές οι επιλογές της εσωτερικής και εξωτερικής τους πολιτικής.
Στην ουσία της, η φετιχοποιημένη νεοσυντηρητική ιδεολογία του ευρώ, δεν συσσωματώνει μόνον τις αρχές του Νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς, αλλά και ένα σύστημα αρχών, κανόνων και συμπεριφορών που μετατρέπουν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες των χωρών της ζώνης του ευρώ σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό-καισαρισμό, που μεταμορφώνουν τις Διεθνείς σχέσεις και τις κοινωνίες –επί του προκειμένου, τις χώρες της ζώνης του ευρώ- σε νεομαλθουσιανές, νεοδαρβινικές ζούγκλες.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, τμήμα της οποίας είναι και η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, είναι δομική. Οι ποιοτικά νέες τεχνικές στα μέσα παραγωγής ανέτρεψαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην οργανική και τεχνική σύνθεση του κεφάλαιου στην πραγματική οικονομία, ιδίως των κρατών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, επέτειναν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, όξυναν την θεμελιώδη αντίθεση «κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση», και εξωθούν στα άκρα την ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των χωρών της παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας.

Από την αυγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής το δημόσιο χρέος υπηρετούσε την αριστοκρατία του πλούτου. Τα δάνεια προς το κράτος, ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών, ήταν ο προνομιακός χώρος επένδυσης του χρηματικού κεφάλαιου.

Το επιτόκιο, με το οποίο το χρηματικό κεφάλαιο δανείζει το κράτος ή τους ιδιώτες, επιμερίζει την παραγομένη στην πραγματική οικονομία υπεραξία σε τόκο και επιχειρηματικό κέρδος.

Όταν το επιχειρηματικό κεφάλαιο, π.χ. βιομηχανικό – εμπορικό, βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης-κρίσης, το επενδυμένο τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο υποτιμάται, το προς επένδυση χρηματικό κεφάλαιο υπερτιμάται, μειώνονται τα κρατικά έσοδα, αυξάνει το κόστος του χρήματος, και δημιουργείται αυτό που ονομάζεται «παγίδα ρευστότητας» ή κρίση ανάπτυξης.

Από την αυγή του καπιταλισμού, μόνον οι ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες-κράτη εμφάνιζαν υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί μόνο αυτές είχαν αποκτήσει ιδιωτικές οικονομικές ελίτ και δανειστές ικανούς να δανείζουν τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη κι έτσι ν’ αυξάνουν ακόμη περισσότερο και χωρίς λειτουργικά έξοδα τον υπερπλουτισμό τους, γιατί μόνο αυτές είχαν την οικονομική δυνατότητα και τα εχέγγυα να πληρώνουν τα τοκοχρεολύσια στους εγχώριους -κατά κύριο λόγο- αλλά και στους διεθνείς δανειστές τους.

Το δημόσιο χρέος, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, έγινε κυρίαρχο πρόβλημα, μόνο όταν η καπιταλιστική ανάπτυξη μεγιστοποίησε τις οικονομικές συνέπειες της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους, μόνο όταν η ποσοτική αναντιστοιχία μεταξύ της υπερσυσσώρευσης του κεφάλαιου και της παραγωγικής επανεπένδυσής του αλλοίωσε τα εκτατικά και εντατικά χαρακτηριστικά του νόμου της υπεραξίας όπως εμφανίζονται στο γενικό και απόλυτο νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, δηλαδή όπως εμφανίζονται στη σχέση συσσώρευση-συγκέντρωση-ολοκλήρωση, μόνο όταν εμφανίστηκε σαν καθολικό φαινόμενο η τάση του αποπληθωρισμού των κρατικών χρεογράφων. Με λίγα λόγια, μόνο όταν το υπερσυσσωρευμένο τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, έτεινε να αποπληθωριστεί, να υποτιμηθεί και να απαξιώσει με την υποτίμησή του αυτή ολόκληρο το καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ο αποπληθωρισμός και ο στασιμοπληθωρισμός είναι όψεις της κρίσης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής, που φανερώνουν, με τρόπο άμεσο, την ανυπέρβλητη αντίφαση του εμπορεύματος «ανταλλακτική αξία – αξία χρήσης». Η αντίφαση του εμπορεύματος ανάγεται στον ορισμό του κεφάλαιου, στο μερισμό του σε σταθερό-μεταβλητό, καθώς και στην γενικευμένη αντίφαση της ατομικής ιδιοποίησης του οικονομικού αποτελέσματος της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.
Ακόμα και αστοί οικονομολόγοι, όπως ο Irving Fischer, που πρώτος περιέγραψε το φαινόμενο της κρίσης του ’29 με τον όρο «αποπληθωρισμός», κι ο John Hicks, που πρώτος το μετονόμασε σε «παγίδα ρευστότητας», συγκλίνουν στην άποψη πως, σε όλες τις εκδοχές του φαινομένου (νομισματικός αποπληθωρισμός, αποπληθωρισμός τιμών, αποπληθωρισμός χρεογράφων), το αποτέλεσμα είναι η υπερτίμηση του χρηματικού κεφάλαιου και η πτώση όλων των συντελεστών της παραγωγής.
Οι κυρίαρχες πολιτικές στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, ένα μόνο στόχο έχουν: ν’ αποτρέψουν την απαξίωση του χρηματικού κεφάλαιου, την απαξίωση των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων, τον αποπληθωρισμό των κρατικών χρεογράφων. Η πολιτική της κυβέρνησης της κάθε καπιταλιστικής χώρας αυτό έχει σαν κύριο μέλημα και σκοπό, και τον επιδιώκει άλλοτε με συμμαχίες κι άλλοτε ανταγωνιστικά προς ομογάλακτες καπιταλιστικές κυβερνήσεις και συμφέροντα. Πρωτίστως όμως τον επιδιώκει με οικονομικές πολιτικές που τείνουν ν’ αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, με πολιτικές που εμφανίζουν τους παγκόσμιους και εγχώριους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς με τη μορφή του «ανταγωνισμού του μισθώματος εργασίας» -έτσι ώστε το επιχειρηματικό κεφάλαιο να μπορεί ν’ ανταποκριθεί άμεσα κι έμμεσα στις απαιτήσεις του τοκοφόρου κεφάλαιου, με πολιτικές που ανατρέπουν πρακτικά όλα τα κατακτημένα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας.
Το δημόσιο χρέος έχει γίνει φετίχ, έχει αποκτήσει τις ιδιότητες του φετίχ της εμπορευματικής παραγωγής∙ έχει δαιμονοποιηθεί, έχει γίνει σαν τον καταστροφικό Αριμάν της ζωροαστρικής θρησκείας που κάποτε θα ηττηθεί από τον ηθικό Αχούρα Μάζντα -θα ηττηθεί από μία ικανή, δημιουργική και ηθική διαχείριση της κρατικής εξουσίας.

Το δημόσιο χρέος σκόπιμα προσεγγίζεται από το καθεστώς «υποκειμενικά», και σκόπιμα διερμηνεύεται ανάλογα με τον Καντιανό θεωρητικό διαχωρισμό της πραγματικότητας -σύμφωνα με τον οποίο, η πραγματικότητα υπάρχει όπως την αντιλαμβανόμαστε και τη γνωρίζουμε με τις γενικές μορφές που εισάγονται από τη νόηση και τις αισθήσεις μας (χώρο, χρόνο, κατηγορίες). Μάλιστα, στην προπαγάνδα των οδηγητών γνώμης, που «βλέπουν» στα αίτια και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσιονομικών προβλημάτων ν’ αποκρυσταλλώνονται, να εξαντικειμενικοποιούνται οι αντιλήψεις και η βούληση των φορέων της εξουσίας και του λαού, το δημόσιο χρέος αντιμετωπίζεται με τις φιλοσοφικές κατηγορίες του Σοπενχάουερ «σαν βούληση και σαν παράσταση» -δηλαδή, αντιμετωπίζεται σαν κοινωνικό γεγονός στο οποίο μορφοποιείται και προβάλλεται η βούληση των υποκειμένων (κυβερνητική εξουσία-λαός).

Τα δημοσιονομικά προβλήματα, δημόσιο χρέος, έλλειμμα προϋπολογισμού, καθώς κι αυτά του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, πληρωμών κλπ., δεν είναι η αιτία του «ναυαγίου» του ελληνικού καπιταλισμού, είναι το αποτέλεσμα του «ναυαγίου», είναι η επιφάνεια που εκδηλώνει τα υπόγεια ρεύματα που υπάρχουν στο βυθό, είναι το αποτέλεσμα που περιέχει κι εκδηλώνει την αιτία. Όσοι και όποιοι επιχειρούν ν’ αντιμετωπίσουν τ’ αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις αντικειμενικές αιτίες της κρίσης, ματαιοπονούν. Θυμίζουν «το μάγο εκείνο», που αναφέρει ο Μαρξ στο Μανιφέστο, «που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος». Όταν μάλιστα οι επιχειρούντες ανήκουν στον προοδευτικό ή στο ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην εργατική τάξη και το λαό, και καλές υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη και το καθεστώς.
Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ, από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.

Στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στη θεσμική ηγεμονία της οικονομικής ολιγαρχίας και του χρηματιστικού κεφάλαιου στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, εντοπίζονται η διανυσματική ισορροπία και η πολιτική διάρθρωση των αντιθέσεων των πόλων της αδιαχώριστης διαλεκτικής ενότητας κι αντίθεσης της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη.

Στον πόλο των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού, όπου η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι το ουσιαστικότερο και πολυπληθέστερο τμήμα του, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής δεν εμφανίζεται μόνο από τις γενικές και ειδικές συμπεριφορές του πληθυσμού, ούτε μόνο από την πλειοψηφική ένταξή του σε συγκεκριμένα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, αλλά εμφανίζεται -πρωτίστως και κυρίως- στα πολιτικά προγράμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στις πολιτικές επιλογές του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού χώρου, που εμφορούνται και προπαγανδίζουν τις αντιλήψεις του κρατισμού, τη θεωρία της αναρχίας της παραγωγής κι ενίοτε τις θέσεις της μικτής οικονομίας κλπ., σαν εναλλακτικές προτάσεις στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Έτσι δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι, χωρίς την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο καπιταλισμός μπορεί ν’ αποφύγει τις κρίσεις με τις κρατικοποιήσεις και τον κεντρικό σχεδιασμό και να εξασφαλίσει συνεχή ανάπτυξη, πλήρη απασχόληση κι ευημερία. Όπως πολλοί αντιεξουσιαστές, αναρχικοί κλπ. θεωρούν το Κράτος -κι όχι τις σχέσεις παραγωγής- σαν την μόνη πηγή εκμετάλλευσης κι αθλιότητας, έτσι κι αυτοί θεωρούν τους ιδιοκτήτες του κεφάλαιου και τις μορφές καπιταλιστικής ιδιοκτησίας πηγή όλων των δεινών –κι όχι αποτέλεσμα των νόμων κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής- και ισχυρίζονται ότι η αλλαγή των μορφών καπιταλιστικής ιδιοκτησίας ισοδυναμεί με ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Οι αντιλήψεις αυτές είναι πολύ παλιές και υποστηρίχτηκαν -και δυστυχώς υποστηρίζονται και σήμερα- από «σοσιαλιστές-κομμουνιστές», που υιοθετούν στα μουλωχτά τις αντιλήψεις των Ρικάρντο και Προυντόν και του ηθικού τρόπου αντιμετώπισης της εκμετάλλευσης.
Σήμερα,  με την επιτροπεία του ΔΝΤ και της ΕΕ, η νεοελληνική κοινωνία διέρχεται μία από τις πιο δύσκολες και πιο επικίνδυνες περιόδους της ιστορίας της.

Η συνταγή του «αποπληθωρισμού τιμών», που επέβαλε η τρόικα ως «θεραπεία» για να αντιμετωπιστεί ο «αποπληθωρισμός χρεογράφων» του ελληνικού δημοσίου, έχει οδηγήσει σε δραματική επιδείνωση όλων των συντελεστών της καπιταλιστικής παραγωγής: αύξηση ανεργίας, μείωση μισθών και εισοδημάτων, περιορισμό επενδύσεων κλπ.

Σήμερα, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του ταξικού καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, καθώς και με τα συμφέροντα που προσωποποιούνται στο Κράτος, στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα και τους ιδεολογικούς-πολιτικούς απολογητές της άρχουσας τάξης, απροετοίμαστοι πολιτικά και χωρίς τα αναγκαία οργανωτικά μέσα που απαιτούν οι περιστάσεις.

Σήμερα, με τη βίαιη παρέμβαση του εποικοδομήματος στην καπιταλιστική παραγωγική δομή της ελληνικής κοινωνίας, που ευνοεί απροκάλυπτα το υπερσυσσωρευμένο ελληνικό κεφάλαιο και την χρηματιστική ολιγαρχία, διαταράσσεται βίαια ο νόμος της αξίας, που ρυθμίζει νομοτελειακά τους συντελεστές της καπιταλιστικής παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής, και οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας.

Σήμερα, οι μισθοί συμπιέζονται κάτω από τα αξιακά δεδομένα της φυσικής τιμής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Δυσχεραίνεται η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής και δημιουργούνται, από τη δράση του νόμου της αξίας, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για αυθόρμητες εξεγέρσεις και αυθόρμητα κινήματα, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά συνδικαλιστικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές οριοθετήσεις.
Είναι προφανές πως ο συντονισμός των εργατικών και αντικαπιταλιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο αποτελεί αναγκαία συνθήκη, για την αποτελεσματική διεξαγωγή του αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα σε καθεμία χώρα ξεχωριστά.

Κατά την αντίληψή μας, το διεθνιστικό καθήκον της επαναστατικής διανόησης της κάθε ξεχωριστής χώρας, στην Ευρώπη και τον κόσμο, είναι να οργανώσει τις υποκειμενικές προϋποθέσεις, πρώτα και κύρια, της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σε ξεχωριστό πολιτικό κόμμα –το επαναλαμβάνουμε στην κάθε ξεχωριστή χώρα- σαν τμήμα της οργάνωσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Κατά την αντίληψή μας, το επαναστατικό κόμμα υποστατώνει στο πολιτικό εποικοδόμημα το αίτημα της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας και το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης. Το επαναστατικό κόμμα είναι η ενότητα, ο πολιτικός συντονισμός των δυνάμεων που μπορούν και από την κοινωνική τους θέση οφείλουν να καταστήσουν τις ιδέες της επανάστασης υλική δύναμη. Το επαναστατικό κόμμα είναι η αναγκαία συνθήκη για την διαμόρφωση ενός κινήματος εξουσίας ικανού να καταργήσει το οικονομικοκοινωνικό σύστημα, που θεμελιώνεται στην μισθωτή εργασία και στην εκμετάλλευση του εμπορεύματος εργατική δύναμη, κλπ κλπ. Χωρίς την επιτέλεση αυτού του καθήκοντος, κάθε άλλη προσπάθεια θα είναι ημιτελής, θα είναι θνησιγενής και δε θα επιφέρει τ’ αποτελέσματα που επιδιώκουν οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στην κάθε ξεχωριστή χώρα της Ευρώπης και του κόσμου.

Γι’ αυτό και προτείνουμε πως, στις σκληρότατες συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα στις οποίες βρισκόμαστε, ένα είναι το ιστορικό καθήκον που μας ανατίθεται: να δουλέψουμε για τη σύσταση του επαναστατικού κόμματος. Κάθε άλλο καθήκον γίνεται δευτερεύον σε σχέση με αυτό. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει, επομένως, να συγκεντρώσουμε όλες τις ενέργειές μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε μια σκληρή, μακρά, εξαντλητική δουλειά οικοδόμησης του κόμματος, χωρίς ανυπομονησίες, χωρίς εύκολους ενθουσιασμούς, χωρίς μάταιες προσδοκίες εύκολων επιτυχιών, έχοντας την πεποίθηση, αντίθετα, ότι η όποια ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα διαγράψει ποτέ την επιτυχία που αντιπροσωπεύει το γεγονός καθεαυτό, ότι ομάδες συνειδητών επαναστατών δουλεύουν για το ταξικό κόμμα, δουλεύουν για το μέλλον. Μονάχα αν θα μπορέσουμε να δουλέψουμε επίμονα για να δημιουργήσουμε ένα, έστω και περιορισμένο, οργανωτικό δίκτυο, και να σχηματίσουμε ομάδες, έστω και περιορισμένες, επαναστατικών στελεχών θα έχουμε θέσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την επαναστατική πρωτοβουλία, σήμερα, τώρα, που οι υλικές συνθήκες είναι ευνοϊκές. Ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος δεν θα είχε σκοπό ύπαρξης αν δεν έθετε ως σκοπό ζωής αυτή την ιστορική αποστολή.

Ας το επαναλάβουμε: στη σημερινή συγκυρία, όπου η κρίση του ελληνικού και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος διαμορφώνει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του, και οι κεϋνσιανές-νεοκεϋνσιανές, φιλελεύθερες-νεοφιλελεύθερες θέσεις-απόψεις, που θέλουν τις αιτίες των κρίσεων της καπιταλιστικής οικονομίας να βρίσκονται κυρίως στον τομέα της πίστωσης, της ποσότητας του χρήματος κλπ κλπ., κι όχι στον τομέα της παραγωγής, αποδεικνύονται επιστημονικά λανθασμένες με τρόπο αναμφισβήτητο, ενώ, η θέση-άποψη της μαρξιστικής θεωρίας για τις αιτίες και το αναπόφευκτο των καπιταλιστικών κρίσεων επιβεβαιώνεται με τρόπο αναμφισβήτητο, και δημιουργούνται οι υποκειμενικές δυνατότητες της ανασυγκρότησης του επαναστατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος πάνω στη στέρεα επιστημονική βάση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, οι διανοούμενοι του αστισμού -φιλελεύθεροι, «σοσιαλιστές», ρεφορμιστές κλπ.- και, δυστυχώς, αρκετοί αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αριστεροί κρατιστές κλπ., επιμένουν να υποστηρίζουν, με σοφίσματα, ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα του «ανύπαρκτου» σοσιαλισμού-του κρατικού καπιταλισμού που κατέρρευσαν, ήταν ο πραγματωμένος μαρξισμός-κομμουνισμός.
Το θεσμικό-νομικό καθεστώς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, είναι εποικοδόμημα, είναι νομική-θεσμική έκφραση των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής... τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά καθώς και οι πολιτικοί νομικοί θεσμοί της ΕΕ, ανήκουν σε μια σχολή που, όπως θα έλεγε ο Μαρξ, «νομιμοποιεί τη σημερινή κατάπτωση με τη χθεσινή κατάπτωση, μια σχολή που χαρακτηρίζει σαν εξέγερση την παραμικρή κραυγή του σκλάβου ενάντια στο κνούτο, από τη στιγμή που το κνούτο είναι κνούτο με μακρά παράδοση, κνούτο παλιάς ράτσας, κνούτο ιστορικό, μια σχολή στην οποία η ιστορία δεν δείχνει -όπως ο Θεός του Ισραήλ στο δούλο του Μωυσή- παρά το a posteriori της. Είναι ο Σάιλοκ, ένας δούλος Σάιλοκ όμως, που, για κάθε λίτρα σάρκας βγαλμένης από την καρδιά του λαού, ομνύει στη νομιμότητά της, στην ιστορική της νομιμότητα». Τι άλλο είναι η συνθήκη της Λισσαβόνας, όπου στα άρθρα 121(4) και 126(9), έχει υπαχθεί το ελληνικό κράτος; Τι άλλο είναι τα νομοθετήματα των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά, που αναιρούν με μια μονοκονδυλιά τα κατακτημένα με αγώνες πολλών γενεών δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων;

Οι «Σάιλοκ» των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά, του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ, δεν καταλαβαίνουν από λόγια, από νομικά τερτίπια. Αυτοί θα κάνουν πίσω, μόνον όταν ο ελληνικός λαός και οι λαοί της Ευρώπης εξεγερθούν κι απειλήσουν την εξουσία τους. Όταν, οι περιχαρακωμένοι στα αστικά πολιτικά κόμματα, ή στο βόλεμα του «απολίτικου» και ωχαδερφικού ατομικού παραληρήματος, νιώσουν στην καρδιά τους, στη σάρκα τους, το μαχαίρι των «Σάιλοκ», όταν νιώσουν ν’ αναιρείται η ύπαρξή τους, να καταρρακώνονται τα όνειρά τους, ν’ αμφισβητείται και ν’ αναιρείται η κάλπικη ιδεολογία τους, και βγουν στο δρόμο να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, ως εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενάντια στο πολιτικό-νομικό εποικοδόμημα που υπηρετεί αυτές τις σχέσεις παραγωγής, ενάντια στα πολιτικά τους κόμματα.
Τα ελπιδοφόρα μηνύματα, για το «νέο» που γεννιέται μέσα στα σπλάχνα της σημερινής κοινωνίας, αρχίζουν ν’ αποκτούν μορφή και σχήμα. Ας αναλογιστούμε το φωτεινό παράδειγμα του κινήματος των πλατειών, εκείνων δηλαδή που ονομάστηκαν «Αγανακτισμένοι». Στο κίνημα αυτό, μάλλον, παρά τις ελλείψεις και τις μικρές του αβελτηρίες -σαν κι αυτήν της δήθεν «άμεσης δημοκρατίας» κλπ.- ανακλάστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο η τρέχουσα κατάσταση ανάπτυξης μιας συλλογικής βούλησης, αφού αποτέλεσε, αναμφισβήτητα, μια πολυάριθμη τεράστια ένωση, διαδεδομένη σε τεράστια έκταση σε όλη τη χώρα, όπου εκπροσωπήθηκαν όλες οι αποχρώσεις των ιδιαίτερων απόψεων που υπάρχουν μέσα στον πληθυσμό.
Εδώ, η συλλογική βούληση εμφανίστηκε με διαφορετικές απόψεις ενωμένες κάτω από τη σκέπη ενός προγράμματος αντίστοιχης ακαθοριστίας, που ενώθηκαν αν και ετερόκλητες, όχι βέβαια λόγω της ανύπαρκτης ενιαίας συγκρότησης, αλλά λόγω της ενστικτώδους διαίσθησης του απλού γεγονότος ότι η κοινή προσπάθεια των «Αγανακτισμένων» για την επίτευξη των κοινών σκοπών (την ανατροπή των αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων), τους ανύψωσε σε μια μεγάλη πολιτική δύναμη της χώρας.
Σε αυτές τις κολοσσιαίες συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων λαού, δε μπορεί παρά να βλέπουμε μια τεράστια ποσότητα υπόκρυφης κοινωνικής δύναμης, η οποία μόλις έχει αρχίσει ν’ αναπτύσσεται, αργά αλλά σταθερά, σε πραγματική πολιτική δύναμη. Βεβαίως, τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, που διαφοροποίησαν την εκλογική δύναμη των παραδοσιακών κοινοβουλευτικών κομμάτων και ανέδειξαν νέα κοινοβουλευτικά σχήματα, περιχαράκωσαν, κοπαδοποίησαν και αδρανοποίησαν περιστασιακά μεγάλα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Όμως, κατά τη γνώμη μας, η περιχαράκωση αυτή σύντομα θ’ ανατραπεί. Οι κοινωνικές δυνάμεις που μετείχαν στο κίνημα των πλατειών, κάτω από την πίεση των οικονομικών και πολιτικών γεγονότων της χώρας, ενδεχομένως θ’ αναζητήσουν σύντομα την ευθυκρισιακή οργανωτική και πολιτική τους έκφραση, και, σίγουρα, αποτελούν την πρώτη ύλη, από την οποία θα σχηματιστεί το μέλλον του ελληνικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και, μαζί μ’ αυτό, το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας γενικά.

Τα συνθήματά μας «ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ» κλπ. στην αποκοπαδοποίηση και επανενεργοποίηση του πληθυσμού στοχεύουν. Είναι μέρος της πολιτικής και ιδεολογικής προπαγάνδας του κόμματος ενάντια σε όλο το φάσμα του σημερινού πολιτικού εποικοδομήματος, ενάντια σε όλα τα κόμματα της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς.

Στρατηγική του ΑΚΕΠ είναι το σχέδιο και η κατεύθυνση της ενεργοποίησης, της συνειδητοποίησης και της ενοποίησης των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού σε ένα μετωπικό-δημοκρατικό-ριζοσπαστικό κίνημα εξουσίας, και η κύρια προσπάθεια της πολιτικής του ΑΚΕΠ, που είναι να αντιμετωπιστούν ιδεολογικά και πολιτικά οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του κρατισμού.
Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του κρατισμού είναι ο κύριος εχθρός των ταξικών συμφερόντων που υπηρετεί η πολιτική του ΑΚΕΠ και προς τον οποίο το κόμμα οφείλει να κατευθύνει το κύριο ιδεολογικοπολιτικό χτύπημα. Και τούτο επειδή, η αντίθεση της κοσμοθεωρίας του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού με την πολιτική που λέγεται ότι τον εξέφραζαν ή τον εκφράζουν αποτελεί το βασικό κατηγόρημα του κινήματος στον καιρό μας. Η αντίθεση αυτή εκδηλώνει στο πολιτικό εποικοδόμημα την κύρια πλευρά της βασικής αντίθεσης (κυρίαρχη αντίθεση) του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής «κεφάλαιο - εργασία», ή καλύτερα την αντίθεση «κοινωνικοποίηση της παραγωγής – ατομική ιδιοποίηση».
Στον καθένα από τους δύο πόλους της βασικής αντίθεσης ενυπάρχουν εσωτερικές αντιθέσεις, αντιθέσεις στα πλαίσια της ίδιας ποιότητας. Οι αντιθέσεις του ενός πόλου αντιστοιχούν στις ανταγωνιστικές  μεταξύ τους μερίδες της αστικής τάξης, στον άλλο πόλο αντιστοιχούν οι συντεχνιακές αντιθέσεις της εργατικής τάξης, των μισθοσυντήρητων. Οι δύο πόλοι της βασικής αντίθεσης βρίσκονται σε αδιαχώριστη ενότητα και διαπάλη, και ορίζουν την ποιότητα του σημερινού οικονομικο-κοινωνικού συστήματος. Από τη βασική αντίθεση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ορίζονται οι κύριες κοινωνικές δυνάμεις. Από την κυρίαρχη αντίθεση ορίζεται η κατεύθυνση του κύριου ιδεολογικο-πολιτικού χτυπήματος.
Η αντιμετώπιση του κύριου εχθρού από την πολιτική του ΑΚΕΠ μεγιστοποιεί την αποτελεσματικότητα της πολιτικής δράσης του κόμματος ενάντια στα συμφέροντα που υπηρετούν οι πολιτικές του φιλελευθερισμού και της μικτής οικονομίας.
Στη σημερινή συγκυρία της οικονομικής κρίσης, η βασική αντίθεση εκδηλώνεται κυρίαρχα στην πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους και στις δυσλειτουργίες της σχέσης συσσώρευση-επένδυση-ολοκλήρωση.
Ο σημερινός σκοπός του αγώνα «να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής», συνιστά την πολιτική μορφή μέσω της οποίας εκδηλώνεται η στρατηγική του ΑΚΕΠ και καθορίζει τη διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων που εκπροσωπεί και υπηρετεί.
Το μέσον για την υλοποίηση του σημερινού σκοπού του αγώνα είναι η ενότητα των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού σε ένα μετωπικό-δημοκρατικό-ριζοσπαστικό κίνημα εξουσίας. Σε αυτό ακριβώς το κίνημα γίνεται η διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων που υπηρετεί η ηγεμονική-διευθυντική πολιτική του ΑΚΕΠ.
Η ύπαρξη ηγεμονικής πολιτικής δύναμης ικανής να ασκεί επαναστατική πολιτική, που είναι η αναγκαία συνθήκη για να συγκροτηθεί κίνημα με ποιοτικά χαρακτηριστικά ικανά να υλοποιήσουν το σκοπό του αγώνα, είναι ο στρατηγικός σκοπός του ΑΚΕΠ.
Ο σημερινός σκοπός του αγώνα και ο στρατηγικός σκοπός του ΑΚΕΠ βρίσκονται σε αδιαχώριστη διαλεκτική ενότητα και καθορίζουν κάθε τακτική πολιτική ενέργεια του κόμματος.
Η πολιτική διαδικασία-προτσές για τη δημιουργία του ριζοσπαστικού κινήματος εξουσίας αναβαθμίζει ποσοτικο-ποιοτικά την ηγεμονική πολιτική δύναμη και την καθιστά ικανή να ασκεί επαναστατική πολιτική.
Επαναστατική ονομάζεται η πολιτική όταν δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας. Όταν ενσωματώνει την ιστορική εμπειρία και κατευθύνεται από τη διαλεκτική και επιστημονική γνώση. Όταν θέτει ρεαλιστικούς στόχους και επιδιώκει εφικτές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Όταν υπηρετεί το κοινό συμφέρον της πλειοψηφίας του ταξικά διαρθρωμένου λαού.
Η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας συμμετοχής κοινωνικών ομάδων και ατόμων σε μία επαναστατική ηγεμονική δύναμη (δηλαδή πολιτική συνείδηση) είναι η πρώτη φάση για μία ανώτερη και προοδευτική αυτοσυνείδηση, όπου θεωρία και πρακτική τελικά ενοποιούνται. Ηγεμονική δύναμη ή συλλογικός διανοούμενος ονομάζεται το πολιτικό υποκείμενο όταν επαληθεύεται στο εσωτερικό του μια ιεράρχηση κύρους και διανοητικής ικανότητας, που μπορεί να αποκορυφωθεί μόνον εάν μπορεί να αναβιώσει συγκεκριμένα τις απαιτήσεις ενός ταξικά διαρθρωμένου λαού, και συνεπώς να πετύχει να επεξεργαστεί μορφικά το συλλογικό πιστεύω κατά τον πιο συναφή τρόπο και κατάλληλο για τους τρόπους σκέψης των κοινωνικών ομάδων και κατηγοριών του πληθυσμού που εκπροσωπεί.
Η αποκάλυψη στον ελληνικό πληθυσμό της αλήθειας του ότι η χώρα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και να εξασφαλιστεί όχι μόνο ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα αποτελεί την πολιτική γραμμή, το τακτικό μέσο στο οποίο υποτάσσεται η δραστηριότητα του κόμματος. Αποτελεί το κύριο καθήκον του κόμματος στη σημερινή συγκυρία.
Η εκτατική και εντατική αναβάθμιση των πολιτικών ερεισμάτων του ΑΚΕΠ στον πληθυσμό και η ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη των οργανωμένων δυνάμεων του κόμματος αποτελεί τον σκοπό της σημερινής τακτικής πολιτικής γραμμής.

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Α) οι συγκεκριμένες απόψεις και προτάσεις του ΑΚΕΠ που αποδεικνύουν την αλήθεια του ότι η χώρα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και να εξασφαλίσει όχι μόνο ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα και τις οποίες οφείλει να αναπτύξει ακόμα περισσότερο το κόμμα,
Β) τα τεχνικά μέσα που διαθέτει και οφείλει να αναπτύξει ακόμα περισσότερο το κόμμα για να διαδώσει αυτές τις απόψεις (αφίσες, φυλλάδια κλπ.),
Γ) η συγκεκριμένη μορφή συμμετοχής σε πολιτικές συμμαχίες, πολιτικές εκδηλώσεις, πορείες κλπ., που αναδεικνύουν και προπαγανδίζουν πρακτικά την πολιτική του ΑΚΕΠ,
Δ) η συγκεκριμένη μορφή της συγκρότησης της ηγεσίας του κόμματος (9μελές, ΚΕ) αλλά και η σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές ανάπτυξη των οργανωμένων δυνάμεων του κόμματος,
Ε) οι συγκεκριμένοι πολιτικοί ελιγμοί και οι καμπάνιες που οργανώνει το κόμμα για να προωθήσει μέσα από την επικαιρότητα τις πολιτικές του απόψεις,
αποτελούν την οργανωτική πολιτική του κόμματος μέσω της οποίας υλοποιείται η πολιτική γραμμή.

Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
Με κάθε αφορμή, με κάθε απεργία, με κάθε πρωτοβουλία
ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ο ΛΑΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤO ΣΤΟΙΧΕΙO ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ! 
ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ ΤΟΥ ! ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΝΙΚΑ ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΓΝΩΣΗ

Η σημερινή Ελλάδα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.

Για να γίνουν, όμως, οι δυνατότητες της χώρας κοινωνική ικανότητα να εξαλειφθεί η φτώχεια και η δυστυχία με οικονομική ανάπτυξη, πλούτο, πολιτισμό, είναι απαραίτητο τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι κοινωνικές ομάδες ισχύος που πλήττονται από τη σημερινή κατάσταση, να ενεργοποιηθούν, να συνειδητοποιήσουν τα πραγματικά τους συμφέροντα και να ενοποιηθούν.

Είναι βέβαιο, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, στη σημερινή συγκυρία έχουν κοινά συμφέροντα. Οφείλουν, λοιπόν, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, την κοινωνία, να παραμερίσουν τις συντεχνιακές και πολιτικές τους διαφορές και να ενεργοποιηθούν, να συντονιστούν και να συμπράξουν στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.

Η μάχη που οφείλουμε να δώσουμε σήμερα για να εξαλειφθεί η δυστυχία που πηγάζει από τη φτώχεια, να εξαλειφθεί η καταπίεση και ο καταναγκασμός που στηρίζεται στην ανάγκη της επιβίωσης, δεν είναι αγώνας κατά του πλουτισμού από υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα –κρατική, συνεταιριστική, συνεργατική, ιδιωτική- αλλά πρωτίστως είναι μάχη κατά της φτώχειας, της δυστυχίας, της καταπίεσης. Το αντίθετο στις σημερινές συνθήκες θα ήταν ανεδαφικό, ουτοπικό και ατελέσφορο.

Μια χώρα θεωρείται και είναι ανεπτυγμένη πολιτισμικά, όταν μπορεί να εξασφαλίσει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της το ελάχιστο, πάνω από τα όρια της φτώχειας, εγγυημένο εισόδημα και το θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να μετέχουν στα αγαθά της επιστήμης και του πολιτισμού. Η δυστυχία, η καταπίεση, δεν είναι αποκλειστικό προϊόν της φτώχειας. Προέρχεται επίσης και από την κοινωνική αδυναμία του προσώπου να ασκεί και να αναπτύσσει τις ικανότητες του, να δημιουργεί.

«ΑΝΕΥ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΙ ΖΗΝ ΚΑΙ ΕΥ ΖΗΝ» (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΗΓΗ
ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η Ελλάδα είναι ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Παρά τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας της, ομοιάζει ποιοτικά με τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα. Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός κατανέμεται περίπου ως εξής: α) απασχολούμενοι 3642102 άτομα, εκ των οποίων μισθωτοί 2400000, αυτοαπασχολούμενοι 950000, κλπ. β) άνεργοι 1350181 άτομα (πηγή ΕΛΣΤΑΤ 2012). Το κατά κεφαλήν ονομαστικό ΑΕΠ το 2008 ήταν 32000 δολάρια, σήμερα -που έχει απωλεσθεί 25% του ΑΕΠ- είναι 22000 δολάρια. Συγκριτικά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 2008 σε δολάρια: ΗΠΑ 46800,  Γερμανία 44600, Ιαπωνία 38500,  Ιταλία 39000,  Ρωσία 11800, Κίνα 3300, Ισπανία 35300, Πορτογαλία 23000,  Ισραήλ 28300, Τουρκία 10400,  Βουλγαρία 6800,  Βραζιλία 8200,  Αίγυπτος 2100, κλπ κλπ. (πηγή ΔΝΤ).
Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: Α) οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, π.χ. φάρμακα, πετρελαιοειδή, χημικά, προϊόντα μετάλλου κλπ. (άνω των 27,7 δις ευρώ κατά ΕΛΣΤΑΤ και 21,3 δις ευρώ κατά ΤτΕ) ανέρχονται σε αξία όσο τα συνολικά έσοδα από ναυτιλία και υπηρεσίες, κυρίως τουρισμό (24,5 δις ευρώ ΕΛΣΤΑΤ και 23,3 δις ευρώ  κατά ΤτE) (πηγή ΣΕΒ). Β) Η ελληνόκτητη Ναυτιλία ελέγχει το 20%του παγκόσμιου στόλου των τάνκερ και το 23% του παγκόσμιου στόλου για την μεταφορά ξηρού φορτίου. Γ) Για τον τουρισμό η επιχειρηματολογία είναι μάλλον άνευ αντικειμένου, αφού η χώρα μας, λόγω της φυσικής ομορφιάς και των ιστορικών μνημείων πολύ μεγάλης πολιτιστικής αξίας, είναι ήδη σημαντικός τουριστικός προορισμός. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο σε αρμονία με τη φύση και το ανθρωπογενές περιβάλλον. Υπολογίζεται ότι πάνω από 11 δις ευρώ  θα είναι τα άμεσα έσοδα και πάνω από 30 δις ευρώ τα έμμεσα έσοδα από τον τουρισμό το 2013. Δ) Η αγροτική παραγωγή είναι προφανές ότι μπορεί να επιστρέψει, τουλάχιστον, στα επίπεδα του 1980, όπου είχαμε επάρκεια και εξαγωγές αντί εισαγωγών που έχουμε σήμερα. Το αξιακό ισοζύγιο εξαγωγών-εισαγωγών αγροτικών προϊόντων το 1980 ήταν πλεονασματικό, κλπ. κλπ.
Η Ελλάδα είναι μία από τις πιο πλούσιες και πιο όμορφες χώρες του κόσμου. Με υπέργειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο. Με φυσικό περιβάλλον και κλίμα απαράμιλλο.  Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: τα κοιτάσματα στρατηγικών πρώτων υλών (βωξίτης, νικέλιο, μαγγάνιο, ουράνιο, χρυσός, κτλ). Τα κοιτάσματα κόκκινου υδραργύρου, ραδόνιου, τα μη συμβατικά κοιτάσματα υδρίτη-ασβεστίτη, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Βάσει εκτιμήσεων του Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ (USGS), μόνο η αξία των κοιτασμάτων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ανέρχεται σε 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενώ, η αξία ενός κιλού οσμίου -που υπάρχει αρκετό στην Ελλάδα- ισοδυναμεί με την αξία 8 χιλιάδων κιλών χρυσού.  Σε παγκόσμια κλίμακα η Ελλάδα είναι η βασικότερη χώρα παραγωγής χουντίτη, η 2η χώρα στην παραγωγή μπεντονίτη, η 1η σε εξαγωγές και η 2η στην παραγωγή περλίτη.  Κατέχει τη 2η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την 11η θέση παγκόσμια στην παραγωγή λιγνίτη, κλπ. κλπ.
Πράγματι, η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα. Είναι ευλογημένη απ’ το «Θεό»! Έχει τα «πάντα». Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι μόνον ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα, αν αξιοποιηθούν ορθά το ανθρώπινο δυναμικό και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι απλά το "ζην" αλλά το "ευ ζην". Και η ευημερία, το «ευ ζην», μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν η παραγωγική διαδικασία σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Μόνον όταν, οι ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, αποκτήσουν την ηγεμονική πολιτική και κοινωνική δύναμη να καταστήσουν τα μέσα παραγωγής, τους όρους εργασίας -είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου- καθολικό κοινωνικό αγαθό. Μόνον όταν, η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας απολαμβάνει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τις ελευθερίες που έχουν ιστορικά κατακτηθεί και αποτελούν συνεκτική αρχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.

«ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ, ΟΤΑΝ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ
ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ»
Γ. Σεφέρης
Η σημερινή πραγματικότητα διατυπώνει μια από τις πιο εφιαλτικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Οι τοκογλύφοι δανειστές του κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του συσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.
Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί!  Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί!  Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν αναιρεθεί!
Η εφιαλτική σημερινή κατάσταση πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανατραπεί. Ο κυρίαρχος λαός πρέπει οπωσδήποτε να υψώσει το ανάστημά του. Πρέπει οπωσδήποτε να μετατραπεί από παθητικό σε ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή σε πολιτικό κίνημα που θα απαιτήσει και θα επιβάλει:
Α) Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές. Η προτεραιότητα στην κυριαρχία, την επιβίωση και τα δικαιώματα της κοινωνίας έναντι των αξιώσεων των δανειστών, είναι αρχή συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο (περί «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» άρθρο 25 παρ. 1 κλπ), πολλές χώρες την έχουν επικαλεσθεί και έχει ενσωματωθεί σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ. Τα μνημόνια «δεν αποτελούν διεθνή συμφωνία» (απόφαση Συμβούλιο της Επικρατείας Ολ 668/2012), επομένως απλώς καταργούνται με άλλο νόμο. Οι δανειακές συμβάσεις, σαν δεσμεύσεις Δημόσιου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στις ρυθμίσεις και τις πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (άρθρα 26, 31, 61, 62 κλπ.) και υφίστανται απόλυτη ακυρότητα. Εξάλλου, η απόφαση υπέρ της Ελλάδας το 1936, του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της  Κοινωνίας των Εθνών, αποτελεί αναμφισβήτητα δεδικασμένο.
Β) «Σεισάχθεια», δηλαδή τη διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων -καταρχήν- προς το τραπεζικό σύστημα. Η «σεισάχθεια» δεν είναι μέτρο ελεημοσύνης. Η πρόταση για «σεισάχθεια», παρόλο που είναι και δίκαιη και ηθική, είναι κυρίως και πρωτίστως μέτρο οικονομικής πολιτικής -και από μόνη της, και σε συνδυασμό με την πρόταση για «παύση πληρωμών». Είναι αναγκαίο μέτρο οικονομικής ανάπτυξης, που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση της «παγίδας ρευστότητας» που έχει περιπέσει η οικονομία, θα δημιουργήσει «ενεργό ζήτηση», και θ’ αυξήσει την «καταναλωτική παραγωγή» και την «παραγωγική κατανάλωση» των όρων παραγωγής σε όλους τους τομείς της παραγωγής (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή).
Γ) Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής. Η ανάκτηση των νομισματικών εργαλείων άσκησης κρατικής πολιτικής είναι αναγκαία επιλογή. Είναι παράλογο και δεν έχει καμία οικονομική βασιμότητα το γεγονός του ότι, το κράτος δανείζεται «ευρώ», όχι απευθείας από την ΕΚΤ που τα εκδίδει, αλλά με τη διαμεσολάβηση τραπεζών που κερδοσκοπούν τοκογλυφικά. Με την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θ’ αποκατασταθεί η νομιμότητα και η λογική. Ας γίνει σαφές: οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει, από το 2008 έως το 2012, 238 δις ευρώ από το κράτος (σε εγγυήσεις, αγορά μετοχών και παροχή ρευστότητας). Τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών είναι σκανδαλωδώς λίγα αν συγκριθούν με τα κεφάλαια που σίγουρα ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο.
Δ) Η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων έχει λεηλατηθεί. Αναφέρουμε, για παράδειγμα, το νόμο Μαρκεζίνη (ΑΝ 101/1950, 31/12/1950) -που οδήγησε σε υποχρεωτική δέσμευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από την Τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικές αποδόσεις, το «τζογάρισμα» στο Χρηματιστήριο, το πρόσφατο κούρεμα που υπέστησαν στο πλαίσιο του PSΙ κλπ. Η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και η παραγωγική αξιοποίησή της, είναι, ταυτόχρονα, και πράξη δικαιοσύνης και μοχλός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Θα συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ,  θα τροφοδοτήσει με έσοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, θα συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας και θα δημιουργήσει συνθήκες για μεγαλύτερες συντάξεις, ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους κτλ.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Στη σημερινή Ελλάδα, που είναι χωρίς καμία αμφιβολία μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με ιστορικό παρελθόν μοναδικό και λαϊκές αγωνιστικές παραδόσεις αξιοθαύμαστες, η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης από τις πολιτικές των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά και της τρόικας έχει σαν αποτέλεσμα την όξυνση και τη μεγιστοποίηση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες βιώνουν τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την καταστροφή.
Σήμερα, οι κυβερνήτες και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι λένε πως ο οικονομικός, πολιτικός και πολιτισμικός μαρασμός της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι αναγκαίο κακό. Μας λένε ψέματα.
Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, και κυρίως τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, οφείλουν να κατανοήσουν πως οι πολιτικές που επιδιώκουν τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, και που για την κυβέρνηση Σαμαρά αποτελούν μονόδρομο, υπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου, τους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού κράτους, τις ονομαζόμενες αγορές.
Η κυβέρνηση Σαμαρά πρέπει να ανατραπεί. Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά και της τρόικας πρέπει να καταργηθούν.
Η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας ας συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μάταια προσπαθεί να πετύχει με πολλαπλές απομονωμένες ατομικές προσπάθειες, δηλαδή την επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών του προβλημάτων, μπορεί να επιτευχθεί με μία γενική ρύθμιση που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό λαϊκό κίνημα. Με ένα πολυνομοσχέδιο που θα καταργεί τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που θα εξασφαλίζει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που θα επαναφέρει και θα επεκτείνει τα αναιρεθέντα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, κλπ.
Στις δοσμένες συνθήκες, ο μόνος τρόπος να υλοποιηθούν τα αιτήματα αυτά είναι η γενική νομοθεσία που θα επιβάλλει το λαϊκό κίνημα στο κράτος, δηλαδή με τη μετατροπή της κοινωνικής γνώσης σε κοινωνική βία. Η μόνη κοινωνική δύναμη των κοινωνικών τάξεων και των κατηγοριών του πληθυσμού που πλήττονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι ο αριθμός τους, το πλήθος. Η δύναμη των αριθμών, ωστόσο, εξασθενεί από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των εχθρών του λαού, κι από την έλλειψη ενότητας που προκύπτει από το συντεχνιακό και πολιτικό ανταγωνισμό των μερίδων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Πράγματι, ο λαός κρατάει στα χέρια του ένα από τα στοιχεία της επιτυχίας: τον αριθμό. Μα οι αριθμοί βαραίνουν στη ζυγαριά, μόνο αν τους ενοποιεί το κοινό συμφέρον και τους καθοδηγεί η επιστημονική και διαλεκτική γνώση που θέτει ρεαλιστικούς στόχους και επιδιώκει εφικτές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Μόνον όταν τους καθοδηγεί η πολιτική που δίνει νόημα και περιεχόμενο στην κοινωνική ελευθερία.
Το ΑΚΕΠ είναι μια πολιτική συλλογικότητα με κομματική συγκρότηση. Πιστεύει πως, στον καιρό μας, σήμερα, η πολιτική που ενσωματώνει την επιστημονική και διαλεκτική γνώση και δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας, είναι η πολιτική που επιδιώκει να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα μας φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής (...)

Δεν υπάρχουν σχόλια: