Θέσεις - προτάσεις του ΑΚΕΠ για την αντιμετώπιση της κρίσης

Α) Θέσεις - προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης
Β) Θέση για το ευρώ (δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο περιοδικό "ΠΟΛΙΤΕΣ" του Μανώλη Γλέζου, τεύχος 44, Φεβρουάριος 2014)
Γ) Τοποθέτηση για θέματα εξωτερικής πολιτικής
     1. Ομιλία του Μ. Γρηγοριάδη στην ημερίδα "Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη, είναι καιρός να απαντήσουμε", που διεξήχθη στο ξενοδοχείο Royal Olympic, Κυριακή 22-1-2017
        2. Ορισμοί: πατριωτισμός, κοσμοπολιτισμός κλπ κλπ.

Α) Θέσεις - προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η σημερινή Ελλάδα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.

Για να γίνουν, όμως, οι δυνατότητες της χώρας κοινωνική ικανότητα να εξαλειφθεί η φτώχεια και η δυστυχία με οικονομική ανάπτυξη, πλούτο, πολιτισμό, είναι απαραίτητο τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι κοινωνικές ομάδες ισχύος που πλήττονται από τη σημερινή κατάσταση, να ενεργοποιηθούν, να συνειδητοποιήσουν τα πραγματικά τους συμφέροντα και να ενοποιηθούν.

Είναι βέβαιο, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, στη σημερινή συγκυρία έχουν κοινά συμφέροντα. Οφείλουν, λοιπόν, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, την κοινωνία, να παραμερίσουν τις συντεχνιακές και πολιτικές τους διαφορές και να ενεργοποιηθούν, να συντονιστούν και να συμπράξουν στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.

Η μάχη που οφείλουμε να δώσουμε σήμερα για να εξαλειφθεί η δυστυχία που πηγάζει από τη φτώχεια, να εξαλειφθεί η καταπίεση και ο καταναγκασμός που στηρίζεται στην ανάγκη της επιβίωσης, δεν είναι αγώνας κατά του πλουτισμού από υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα –κρατική, συνεταιριστική, συνεργατική, ιδιωτική- αλλά πρωτίστως είναι μάχη κατά της φτώχειας, της δυστυχίας, της καταπίεσης. Το αντίθετο στις σημερινές συνθήκες θα ήταν ανεδαφικό, ουτοπικό και ατελέσφορο.

Μια χώρα θεωρείται και είναι ανεπτυγμένη πολιτισμικά, όταν μπορεί να εξασφαλίσει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της το ελάχιστο, πάνω από τα όρια της φτώχειας, εγγυημένο εισόδημα και το θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να μετέχουν στα αγαθά της επιστήμης και του πολιτισμού. Η δυστυχία, η καταπίεση, δεν είναι αποκλειστικό προϊόν της φτώχειας. Προέρχεται επίσης και από την κοινωνική αδυναμία του προσώπου να ασκεί και να αναπτύσσει τις ικανότητες του, να δημιουργεί.

«ΑΝΕΥ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΙ ΖΗΝ ΚΑΙ ΕΥ ΖΗΝ» (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΗΓΗ

ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η Ελλάδα είναι ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Παρά τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας της, ομοιάζει ποιοτικά με τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα. Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός κατανέμεται περίπου ως εξής: α) απασχολούμενοι 3642102 άτομα, εκ των οποίων μισθωτοί 2400000, αυτοαπασχολούμενοι 950000, κλπ. β) άνεργοι 1350181 άτομα (πηγή ΕΛΣΤΑΤ 2012). Το κατά κεφαλήν ονομαστικό ΑΕΠ το 2008 ήταν 32000 δολάρια, σήμερα -που έχει απωλεσθεί 25% του ΑΕΠ- είναι 22000 δολάρια. Συγκριτικά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 2008 σε δολάρια: ΗΠΑ 46800,  Γερμανία 44600, Ιαπωνία 38500,  Ιταλία 39000,  Ρωσία 11800, Κίνα 3300, Ισπανία 35300, Πορτογαλία 23000,  Ισραήλ 28300, Τουρκία 10400,  Βουλγαρία 6800,  Βραζιλία 8200,  Αίγυπτος 2100, κλπ κλπ. (πηγή ΔΝΤ).

Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: Α) οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, π.χ. φάρμακα, πετρελαιοειδή, χημικά, προϊόντα μετάλλου κλπ. (άνω των 27,7 δις ευρώ κατά ΕΛΣΤΑΤ και 21,3 δις ευρώ κατά ΤτΕ) ανέρχονται σε αξία όσο τα συνολικά έσοδα από ναυτιλία και υπηρεσίες, κυρίως τουρισμό (24,5 δις ευρώ ΕΛΣΤΑΤ και 23,3 δις ευρώ  κατά ΤτE) (πηγή ΣΕΒ). Β) Η ελληνόκτητη Ναυτιλία ελέγχει το 20%του παγκόσμιου στόλου των τάνκερ και το 23% του παγκόσμιου στόλου για την μεταφορά ξηρού φορτίου. Γ) Για τον τουρισμό η επιχειρηματολογία είναι μάλλον άνευ αντικειμένου, αφού η χώρα μας, λόγω της φυσικής ομορφιάς και των ιστορικών μνημείων πολύ μεγάλης πολιτιστικής αξίας, είναι ήδη σημαντικός τουριστικός προορισμός. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο σε αρμονία με τη φύση και το ανθρωπογενές περιβάλλον. Υπολογίζεται ότι πάνω από 11 δις ευρώ  θα είναι τα άμεσα έσοδα και πάνω από 30 δις ευρώ τα έμμεσα έσοδα από τον τουρισμό το 2013. Δ) Η αγροτική παραγωγή είναι προφανές ότι μπορεί να επιστρέψει, τουλάχιστον, στα επίπεδα του 1980, όπου είχαμε επάρκεια και εξαγωγές αντί εισαγωγών που έχουμε σήμερα. Το αξιακό ισοζύγιο εξαγωγών-εισαγωγών αγροτικών προϊόντων το 1980 ήταν πλεονασματικό, κλπ. κλπ.

Η Ελλάδα είναι μία από τις πιο πλούσιες και πιο όμορφες χώρες του κόσμου. Με υπέργειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο. Με φυσικό περιβάλλον και κλίμα απαράμιλλο.  Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: τα κοιτάσματα στρατηγικών πρώτων υλών (βωξίτης, νικέλιο, μαγγάνιο, ουράνιο, χρυσός, κτλ). Τα κοιτάσματα κόκκινου υδραργύρου, ραδόνιου, τα μη συμβατικά κοιτάσματα υδρίτη-ασβεστίτη, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Βάσει εκτιμήσεων του Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ (USGS), μόνο η αξία των κοιτασμάτων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ανέρχεται σε 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενώ, η αξία ενός κιλού οσμίου -που υπάρχει αρκετό στην Ελλάδα- ισοδυναμεί με την αξία 8 χιλιάδων κιλών χρυσού.  Σε παγκόσμια κλίμακα η Ελλάδα είναι η βασικότερη χώρα παραγωγής χουντίτη, η 2η χώρα στην παραγωγή μπεντονίτη, η 1η σε εξαγωγές και η 2η στην παραγωγή περλίτη.  Κατέχει τη 2η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την 11η θέση παγκόσμια στην παραγωγή λιγνίτη, κλπ. κλπ.

Πράγματι, η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα. Είναι ευλογημένη απ’ το «Θεό»! Έχει τα «πάντα». Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι μόνον ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα, αν αξιοποιηθούν ορθά το ανθρώπινο δυναμικό και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι απλά το "ζην" αλλά το "ευ ζην". Και η ευημερία, το «ευ ζην», μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν η παραγωγική διαδικασία σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Μόνον όταν, οι ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, αποκτήσουν την ηγεμονική πολιτική και κοινωνική δύναμη να καταστήσουν τα μέσα παραγωγής, τους όρους εργασίας -είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου- καθολικό κοινωνικό αγαθό. Μόνον όταν, η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας απολαμβάνει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τις ελευθερίες που έχουν ιστορικά κατακτηθεί και αποτελούν συνεκτική αρχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.

«ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ, ΟΤΑΝ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ

ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ»

Γ. Σεφέρης

Η σημερινή πραγματικότητα διατυπώνει μια από τις πιο εφιαλτικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Οι τοκογλύφοι δανειστές του κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του συσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.

Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί!  Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί!  Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν αναιρεθεί!

Η εφιαλτική σημερινή κατάσταση πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανατραπεί. Ο κυρίαρχος λαός πρέπει οπωσδήποτε να υψώσει το ανάστημά του. Πρέπει οπωσδήποτε να μετατραπεί από παθητικό σε ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή σε πολιτικό κίνημα που θα απαιτήσει και θα επιβάλει:

Α) Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές. Η προτεραιότητα στην κυριαρχία, την επιβίωση και τα δικαιώματα της κοινωνίας έναντι των αξιώσεων των δανειστών, είναι αρχή συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο (περί «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» άρθρο 25 παρ. 1 κλπ), πολλές χώρες την έχουν επικαλεσθεί και έχει ενσωματωθεί σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ. Τα μνημόνια «δεν αποτελούν διεθνή συμφωνία» (απόφαση Συμβούλιο της Επικρατείας Ολ 668/2012), επομένως απλώς καταργούνται με άλλο νόμο. Οι δανειακές συμβάσεις, σαν δεσμεύσεις Δημόσιου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στις ρυθμίσεις και τις πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (άρθρα 26, 31, 61, 62 κλπ.) και υφίστανται απόλυτη ακυρότητα. Εξάλλου, η απόφαση υπέρ της Ελλάδας το 1936, του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της  Κοινωνίας των Εθνών, αποτελεί αναμφισβήτητα δεδικασμένο.

Β) «Σεισάχθεια», δηλαδή τη διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων -καταρχήν- προς το τραπεζικό σύστημα. Η «σεισάχθεια» δεν είναι μέτρο ελεημοσύνης. Η πρόταση για «σεισάχθεια», παρόλο που είναι και δίκαιη και ηθική, είναι κυρίως και πρωτίστως μέτρο οικονομικής πολιτικής -και από μόνη της, και σε συνδυασμό με την πρόταση για «παύση πληρωμών». Είναι αναγκαίο μέτρο οικονομικής ανάπτυξης, που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση της «παγίδας ρευστότητας» που έχει περιπέσει η οικονομία, θα δημιουργήσει «ενεργό ζήτηση», και θ’ αυξήσει την «καταναλωτική παραγωγή» και την «παραγωγική κατανάλωση» των όρων παραγωγής σε όλους τους τομείς της παραγωγής (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή).

Γ) Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής. Η ανάκτηση των νομισματικών εργαλείων άσκησης κρατικής πολιτικής είναι αναγκαία επιλογή. Είναι παράλογο και δεν έχει καμία οικονομική βασιμότητα το γεγονός του ότι, το κράτος δανείζεται «ευρώ», όχι απευθείας από την ΕΚΤ που τα εκδίδει, αλλά με τη διαμεσολάβηση τραπεζών που κερδοσκοπούν τοκογλυφικά. Με την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θ’ αποκατασταθεί η νομιμότητα και η λογική. Ας γίνει σαφές: οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει, από το 2008 έως το 2012, 238 δις ευρώ από το κράτος (σε εγγυήσεις, αγορά μετοχών και παροχή ρευστότητας). Τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών είναι σκανδαλωδώς λίγα αν συγκριθούν με τα κεφάλαια που σίγουρα ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο.

Δ) Η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων έχει λεηλατηθεί. Αναφέρουμε, για παράδειγμα, το νόμο Μαρκεζίνη (ΑΝ 101/1950, 31/12/1950) -που οδήγησε σε υποχρεωτική δέσμευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από την Τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικές αποδόσεις, το «τζογάρισμα» στο Χρηματιστήριο, το πρόσφατο κούρεμα που υπέστησαν στο πλαίσιο του PSΙ κλπ. Η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και η παραγωγική αξιοποίησή της, είναι, ταυτόχρονα, και πράξη δικαιοσύνης και μοχλός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Θα συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ,  θα τροφοδοτήσει με έσοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, θα συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας και θα δημιουργήσει συνθήκες για μεγαλύτερες συντάξεις, ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους κτλ.

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Στη σημερινή Ελλάδα, που είναι χωρίς καμία αμφιβολία μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με ιστορικό παρελθόν μοναδικό και λαϊκές αγωνιστικές παραδόσεις αξιοθαύμαστες, η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης από τις πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων και της τρόικας έχει σαν αποτέλεσμα την όξυνση και τη μεγιστοποίηση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες βιώνουν τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την καταστροφή.

Σήμερα, οι κυβερνήτες και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι λένε πως ο οικονομικός, πολιτικός και πολιτισμικός μαρασμός της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι αναγκαίο κακό. Μας λένε ψέματα.

Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, και κυρίως τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, οφείλουν να κατανοήσουν πως οι πολιτικές που επιδιώκουν τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους υπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου, τους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού κράτους, τις ονομαζόμενες αγορές.

Η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας ας συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μάταια προσπαθεί να πετύχει με πολλαπλές απομονωμένες ατομικές προσπάθειες, δηλαδή την επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών του προβλημάτων, μπορεί να επιτευχθεί με μία γενική ρύθμιση που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό λαϊκό κίνημα. Με ένα πολυνομοσχέδιο που θα καταργεί τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που θα εξασφαλίζει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που θα επαναφέρει και θα επεκτείνει τα αναιρεθέντα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, κλπ.

Στις δοσμένες συνθήκες, ο μόνος τρόπος να υλοποιηθούν τα αιτήματα αυτά είναι η γενική νομοθεσία που θα επιβάλλει το λαϊκό κίνημα στο κράτος, δηλαδή με τη μετατροπή της κοινωνικής γνώσης σε κοινωνική βία. Η μόνη κοινωνική δύναμη των κοινωνικών τάξεων και των κατηγοριών του πληθυσμού που πλήττονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι ο αριθμός τους, το πλήθος. Η δύναμη των αριθμών, ωστόσο, εξασθενεί από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των εχθρών του λαού, κι από την έλλειψη ενότητας που προκύπτει από το συντεχνιακό και πολιτικό ανταγωνισμό των μερίδων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Πράγματι, ο λαός κρατάει στα χέρια του ένα από τα στοιχεία της επιτυχίας: τον αριθμό. Μα οι αριθμοί βαραίνουν στη ζυγαριά, μόνο αν τους ενοποιεί το κοινό συμφέρον και τους καθοδηγεί η επιστημονική και διαλεκτική γνώση που θέτει ρεαλιστικούς στόχους και επιδιώκει εφικτές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Μόνον όταν τους καθοδηγεί η πολιτική που δίνει νόημα και περιεχόμενο στην κοινωνική ελευθερία.

Το ΑΚΕΠ είναι μια πολιτική συλλογικότητα με κομματική συγκρότηση. Πιστεύει πως, στον καιρό μας, σήμερα, η πολιτική που ενσωματώνει την επιστημονική και διαλεκτική γνώση και δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας, είναι η πολιτική που επιδιώκει να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα μας φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής (...)

***

Β) Το ευρώ φετίχ ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού

Του Αντώνη Π. Χάλαρη

Αναδημοσίευση από το μηνιαίο περιοδικό "ΠΟΛΙΤΕΣ" του Μανώλη Γλέζου (τεύχος 44, Φεβρουάριος 2014)

***

Φετίχ ονομάζεται καθετί στο οποίο οι άνθρωποι προσδίδουν ιδιότητες που δεν έχει, ψευδείς ιδιότητες, φανταστικές. Το φετίχ, ή σαν προϊόν περιορισμένης αντίληψης, όπως επί το πλείστον συνέβαινε στις πρωτόγονες κοινωνίες, ή σαν προϊόν παραπληροφόρησης, σχεδιασμένης προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, όπως κατά κανόνα συμβαίνει σήμερα, συγκαλύπτει με ψευδαισθήσεις την πραγματικότητα, παροδηγεί τη σκέψη και οδηγεί εκείνους που το αποδέχονται σε πράξεις νοσηρές και επιζήμιες.

Στον καιρό μας, το ευρώ είναι ένα ιδιότυπο φετίχ. Είναι στην πραγματικότητα δημιούργημα σκόπιμης προπαγάνδας και σκόπιμης μετωνυμικής υπαλλαγής. Δεν ενσωματώνει μόνο τις αλλοτριωτικές ιδιότητες του φετίχ «νομίσματος-χρήματος», αλλά ιδέες και πολιτικές, που καθιστούν τη χρήση του, σαν μέσο ανταλλαγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων σε χώρες όπως η Ελλάδα, μέσον οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας.

Το ευρώ επιτείνει τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ευρωζώνη, και σαν μη περιεκτικό-παραστατικό-αναγκαστικής κυκλοφορίας νόμισμα-χρήμα (fiat money) κηδεμονεύεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που το εκδίδει και από τους θεσμούς της Ευρωζώνης, όπου κυριαρχούν τα γερμανικά συμφέροντα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο.

Στην ατενιστική αναγωγή του οράματος, της επιθυμίας και της ανάγκης των λαών της Ευρώπης για ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία, σμιλεύτηκε η φετιχοποίηση του ευρώ από την ιντελιγκέντσια των κυρίαρχων κύκλων της ευρωζώνης, που του επιδαψίλευσαν τα χαρακτηριστικά φιλοσοφικής λίθου ανάπτυξης, ευημερίας και σταθερότητας, διαμορφώνοντας συγχρονικά συστήματα όρων και συμβόλων που  επικαλύπτουν τις νεοσυντηρητικές οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές ιδιότητές του.

Η επιθυμία του μέσου Ευρωπαίου πολίτη να ανήκει σ’ ένα ενιαίο, θεσμοθετημένο πολιτισμικό-οικονομικό-πολιτικό διακρατικό και διεθνικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ικανό να εξασφαλίσει την ειρήνη και ευημερία, είναι το ιστορικό επακολούθημα των τραυματικών εμπειριών των παγκόσμιων πολέμων και της μεταπολεμικής ψυχροπολεμικής περιόδου.

Κατά τον Χέγκελ, αυτή καθ’ εαυτήν η επιθυμία του ανθρώπου δημιουργείται κάτω απ’ το σημείο της μεσολάβησης. Είναι η επιθυμία να κάνει την επιθυμία του ν’ αναγνωριστεί. Το αίτημα είναι στην άκρη των μετωνυμικών μεταμφιέσεων της επιθυμίας. Είναι η μετάθεσή της, ο τρόπος της να κρύβεται και ταυτόχρονα να φανερώνεται, ν’ απουσιάζει και μ’ όλα αυτά να απαιτεί. Η μετωνυμία της επιθυμίας (τα αιτήματα) και η μεταφορά της (τα συμπτώματα που την υπερπροσδιορίζουν) είναι ο «λόγος της επιθυμίας», άδειος, φανταστικός…

Κατά κάποιαν έννοια είχε δίκιο ο Λακάν, όταν έλεγε ότι η υπαλλαγή, η μετωνυμία μεταμφιέζει την κεφαλαιώδη «επιθυμία» του υποκειμένου στην κοινωνική αποδοχή ενός «αιτήματος». Ο Λακάν παραπέμποντας στον Ρ.Γιάκομπσον, ταξινομεί αντίστοιχα τη συμπύκνωση και τη μετάθεση σαν «μεταφορά» και «μετωνυμία». Η μεταφορική δομή (Σ΄) -όπως λέει- είναι υπεύθυνη για το πέρασμα ενός ιδιαίτερου σημαίνοντος (Σ) στο σημαινόμενο (σε σ), για την έκπτωσή του κάτω απ’ τη μπάρα της λογοκρισίας, την απώθησή του. Ο έκδηλος στη συνειδητή γλώσσα όρος (το Σ΄) παριστάνει την παραφθαρμένη «επιστροφή του απωθημένου», το σύμπτωμα, μια συμπύκνωση δύο τουλάχιστον όρων σ’ έναν υποκατάστατο.

Και ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», παραπέμποντας στον Barbon, αναφέρει: «Η επιθυμία προϋποθέτει την ανάγκη· είναι η όρεξη του πνεύματος, και είναι τόσο φυσική όσο και η πείνα για το σώμα».

Πράγματι, η επιθυμία των λαών και των υπό εκμετάλλευση τάξεων να καταργηθεί η εκμετάλλευση έθνους από έθνος, προϋποθέτει την ανάγκη για ειρήνη, ασφάλεια με ελευθερία, οικονομική ανάπτυξη χωρίς εκμετάλλευση και πολιτισμική ευημερία. Όμως, είναι ουτοπικό και επιζήμιο να υποστηρίζεται -από οποιουσδήποτε- ότι υπάρχει η δυνατότητα να καταργηθεί -με τον οποιονδήποτε τρόπο- η εκμετάλλευση μεταξύ εθνών-κρατών, πριν ακόμα καταργηθεί η εκμετάλλευση στο εσωτερικό των εθνών. Το θεσμοθετημένο με τις αρχές του ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού ευρώ είναι φετιχοποιημένος ιδεολογικός φορέας τέτοιων ουτοπικών, επιζήμιων και δογματικών αντιλήψεων.

Ο Νεοσυντηρητισμός υιοθετεί τα δόγματα και τα επιχειρήματα της απάνθρωπης φιλοσοφίας του πραγματισμού - ωφελιμισμού, καθώς και την επικίνδυνη για τα συμφέροντα των λαών ιδεολογία του κοσμοπολιτισμού, που ονομάζεται στις μέρες μας "παγκοσμιοποίηση".

Ο πραγματισμός - ωφελιμισμός θεωρεί ρεαλιστικό και προοδευτικό για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για την ιθύνουσα τάξη, και ηθικό και εκσυγχρονισμένο για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι ωφέλιμο και επικερδές για το πολιτικο-κοινωνικό κατεστημένο.

Ο κοσμοπολιτισμός, ή "παγκοσμιοποίηση", πρεσβεύοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κόσμο για πατρίδα –επί του προκειμένου, τη ζώνη του ευρώ για πατρίδα- είναι η ιδεολογία που προπαγανδίζεται από τις άρχουσες τάξεις των μεγάλων δυνάμεων και ισχυρών εθνών-κρατών, -επί του προκειμένου, από τις ιθύνουσες τάξεις των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων- αφ' ενός μεν σε λαούς και έθνη που θέλουν να υποτάξουν, αφ' ετέρου δε στους λαούς τους, προκειμένου να γίνουν αποδεκτές οι επιλογές της εσωτερικής και εξωτερικής τους πολιτικής.

Στην ουσία της, η φετιχοποιημένη νεοσυντηρητική ιδεολογία του ευρώ, δεν συσσωματώνει μόνον τις αρχές του Νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς, αλλά και ένα σύστημα αρχών, κανόνων και συμπεριφορών που μετατρέπουν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες των χωρών της ζώνης του ευρώ σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό-καισαρισμό, που μεταμορφώνουν τις Διεθνείς σχέσεις και τις κοινωνίες –επί του προκειμένου, τις χώρες της ζώνης του ευρώ- σε νεομαλθουσιανές, νεοδαρβινικές ζούγκλες.

***

Γ) Τοποθέτηση για θέματα εξωτερικής πολιτικής

     1. Ομιλία του Μ. Γρηγοριάδη στην ημερίδα "Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη, είναι καιρός να απαντήσουμε", που διεξήχθη στο ξενοδοχείο Royal Olympic, Κυριακή 22-1-2017

"Χαιρετίζω εκ μέρους του ΑΚΕΠ το εκλεκτό ακροατήριο και τους επιφανείς προσκεκλημένους και ομιλητές της σημερινής εκδήλωσης.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Για εμάς, το ΑΚΕΠ, το Κυπριακό πρόβλημα είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής (τελεία και παύλα).

Για εμάς, δίκαιη και βιώσιμη λύση του «Κυπριακού» σημαίνει:
Κύπρος ενιαία, αδέσμευτη, ανεξάρτητη, χωρίς στρατούς κατοχής και εγγυήτριες δυνάμεις.

Πέραν τούτου, έχουμε τη γνώμη ότι το status quo ante στις παρούσες συνθήκες είναι ένας επιθυμητός και ρεαλιστικός εθνικός γεωπολιτικός στόχος. Δηλαδή, να επανέλθει το πριν το ξενοκίνητο χουντικό πραξικόπημα ενάντια στον Μακάριο και τον τουρκικό «Αττίλα» de jure πολιτικό καθεστώς στην Κύπρο.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Οφείλουμε να είμαστε αρκετά προσεκτικοί και να μην μας παροδηγεί η σκόπιμη προπαγάνδα ισχυρών κέντρων δύναμης, που περιγράφουν τη διεθνή πραγματικότητα με εικονικότητες (κατά τον λεξικογραφικό οξφορδιανό μεταφυσικό νεολογισμό της «μετα-αλήθειας»).

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η προσφάτως αποχωρήσασα από την Ευρωπαϊκή Ένωση «Γηραιά Αλβιών» είναι μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις, και υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες έχει κάθε συμφέρον να συμβάλει σε μία status quo ante εκδοχή επίλυσης του «Κυπριακού».

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

«Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος» της Νοτιο-Ανατολικής Μεσογείου η Κύπρος μας, όπου, η γεωστρατηγική της θέση καθόρισε, για πολλούς αιώνες, το γεωπολιτικό ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων, που με τη στάση τους συνέβαλαν στη διαμόρφωση των διαδοχικών πολιτικο-οικονομικών status στην Μεγαλόνησο.

Να θυμίσω εδώ τα λόγια του Οθωμανού Μεγάλου Βεζίρη, όταν, μετά την κατάληψη της Κύπρου από τους Οθωμανούς, που οδήγησε κατόπιν στην ολοσχερή καταστροφή του οθωμανικού στόλου  στη ναυμαχία της Ναυπάκτου από την «Ιερά Ένωση», είπε: «Μου έκοψαν τη γενειάδα, τους έκοψα το χέρι», υποδηλώνοντας έτσι τη μεγάλη γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου.

Στο μέσον περίπου του προηγούμενου αιώνα, οι αμφιλεγόμενες συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που εγκαινίασαν το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων Μεγάλης Βρετανίας-Ελλάδας-Τουρκίας, καθώς και το σημερινό Κυπριακό πρόβλημα, ήταν απότοκα δημιουργήματα της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου.

Τότε, την περίοδο εκείνη, η Κύπρος του Μακάριου μετείχε στο κίνημα των Αδεσμεύτων.

Την περίοδο εκείνη, το να είσαι ανεξάρτητος, σε μία περιοχή που ήταν σημαίνον θέατρο επιρροής και άσκησης πολιτικής δυνάμεως, ήταν κάτι παραπάνω από έγκλημα καθοσιώσεως για τη νατοϊκή υπερδύναμη, τις ΗΠΑ.

Σήμερα, οι παγκόσμιες συνθήκες μεταβάλλονται δυναμικά και ανατρέπουν παγιωμένες συμμαχίες και εχθρότητες.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, οξύτερη από αυτήν του 1929, εντείνει τον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής και δημιουργεί νέα γεωπολιτικά δεδομένα.

Σήμερα, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι χώρες της ζώνης του ευρώ.

Βρίσκονται, δηλαδή, στη ζώνη επιρροής των ευρωπαϊκών κεντρικών δυνάμεων,
και λόγω της γεωστρατηγικής τους θέσης βρίσκονται στο επίκεντρο του εξελισσόμενου ανταγωνισμού ευρώ/Γερμανίας - δολαρίου/ΗΠΑ,
και αναμφίβολα μεγιστοποιείται ο κίνδυνος να επιβληθούν επιζήμιες για τα εθνικά συμφέροντα διευθετήσεις, κυρίως στην Κύπρο αλλά και σε άλλα κρίσιμα εθνικά προβλήματα, όπως είναι το Αιγαίο, η Θράκη, το «Μακεδονικό» κλπ.

Μάλιστα σήμερα, όπου η Ελλάδα έχει μετατραπεί, από τους κυρίαρχους κύκλους της ζωνης του ευρώ, με τη συναίνεση των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά-Τσίπρα, σε πεονία χρέους,
και έχει φαλκιδευτεί η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατία στη χώρα μας,
και από την Κύπρο απουσιάζουν ηγέτες του κύρους του Τάσσου Παπαδόπουλου, που εμψύχωσε και ενέπνευσε τον κυπριακό ελληνισμό να αποτρέψει με δημοψήφισμα το ολέθριο σχέδιο Ανάν,
η καταστροφή που απειλεί τα εθνικά συμφέροντα είναι προ των πυλών.

Για εμάς, η παραμονή της Ελλάδας και της Κύπρου στη ζώνη του ευρώ αποτελεί μέγα σφάλμα.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Θέλω να πιστεύω -και πιστεύω- ότι οι αξιόλογοι ομιλητές της σημερινής εκδήλωσης θα συμβάλλουν με τις αναλύσεις τους και με τις προτάσεις τους στην ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και στη δημιουργία συνθηκών αποτροπής των κινδύνων που απειλούν την Ελλάδα μας και την Κύπρο μας.

Ευχαριστώ."

ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΙΑΙΑ - ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ - ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΑΙΓΑΙΟ - ΘΡΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΙΓΑΙΟ 12 ΜΙΛΙΑ

ΥΓ: Συνέντευξη Ι. Μάζη, καθηγητή γεωπολιτικής (πατήστε link)
http://www.real.gr/audiofiles/572905.mp3

     2.  Ορισμοί: πατριωτισμός, κοσμοπολιτισμός κλπ κλπ.

ΕΘΝΙΣΜΟΣ – ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

          ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

       Πατριωτισμός ή εθνισμός είναι η μορφή κοινωνικής συνείδησης, που χαρακτηρίζει και καθοδηγεί τους αγώνες ενός έθνους και ενός λαού για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση, ευημερία και ποιότητα ζωής. Στον πατριωτισμό και στους αγώνες που εμψυχώνει, εκδηλώνονται οι ποιοτικότερες αρετές ενός έθνους και ενός λαού.

        Το ελληνικό έθνος και ο ελληνικός λαός έχει να επιδείξει εκδηλώσεις πατριωτισμού, που σπάνια συναντάμε σε άλλα έθνη και άλλους λαούς. Ο αγώνας του 1821, οι βαλκανικοί πόλεμοι, το έπος της Αλβανίας, η εθνική αντίσταση, ο αντιδικτατορικός αγώνας ενάντια στη χούντα, μαζί με τους μεγαλειώδεις αγώνες για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση, κοινωνική δικαιοσύνη, ευημερία και ποιότητα ζωής, σκιαγραφούν έντονα τις αδιαμφισβήτητες πατριωτικές αρετές του ελληνικού λαού.

        ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

        Ο πατριωτισμός ή εθνισμός δεν έρχεται σε αντίθεση με το διεθνισμό, αλλά αποτελεί προϋπόθεσή του.

        Διεθνισμός είναι η έμπρακτη εκδήλωση της αλληλεγγύης και της φιλίας ενός λαού και ενός έθνους με όλους τους λαούς και όλα τα έθνη και στηρίζεται πάνω στην αρχή της ισοτιμίας, του αμοιβαίου σεβασμού και το δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών και των εθνών.

        Διεθνισμός είναι επίσης και η έμπρακτη αλληλεγγύη ενός έθνους στον αγώνα άλλων εθνών, να αποτινάξουν την εκμετάλλευση που υφίστανται από το κατεστημένο της χώρας τους και τα κατεστημένα άλλων εθνών.

        Η συμπαράταξη με τις συμμαχικές δυνάμεις ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η έμπρακτη αλληλεγγύη σε Παλαιστίνιους, Κούρδους, Αρμένιους, αλλά και σε κάθε προοδευτικό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, σκιαγραφούν έντονα τις αδιαμφισβήτητες διεθνιστικές αρετές του ελληνικού λαού.

ΑΠΛΟΪΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ-ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

        Ο απλοϊκός πατριωτισμός, ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός είναι ιδεολογίες αντίθετες και ασυμβίβαστες με τον πατριωτισμό και το διεθνισμό.

        ΑΠΛΟΪΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

        Ο απλοϊκός πατριωτισμός είναι η ιδεολογία του κατεστημένου ενός έθνους και ενός λαού, που περιορίζει τον πατριωτισμό μόνο στο ζήτημα της υπεράσπισης της πατρίδας.

        Η ιδεολογία αυτή διευκολύνει την οικονομική και πολιτική υποταγή του λαού στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Οι πολιτικοί εκφραστές της άρχουσας τάξης προπαγανδίζουν μόνιμα τον απλοϊκό πατριωτισμό προτρέποντας το λαό, εν ονόματι του εξωτερικού κινδύνου, να αναστέλλει τις κοινωνικές και οικονομικές του διεκδικήσεις και να υφίσταται αδιαμαρτύρητα παντός είδους θυσίες.

        ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

        Ακραία εκδήλωση του απλοϊκού πατριωτισμού είναι ο εθνικισμός.

        Ο εθνικισμός υποβαθμίζει την έννοια του λαού αντιπαραθέτοντάς τη στην ιδέα του έθνους που κατά την άποψη του εθνικισμού ενσαρκώνει η ελίτ, το κράτος και ο αρχηγός. Εθνικισμός επίσης είναι η αντίληψη που έχουν οι κυρίαρχες τάξεις ορισμένων εθνών, να νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται άλλα έθνη και άλλους λαούς. Η αναχρονιστική αυτή αντίληψη εμφανίζεται με απόψεις και αντιδραστικές θεωρίες περί ζωτικού χώρου, ανωτερότητας της φυλής κλπ. κλπ.

        Ο εθνικισμός όταν εμφανίζεται στους ανταγωνισμούς μεταξύ μικρών εθνών είναι επικίνδυνος, διότι εκτός των άλλων δεινών που επιφέρει, αξιοποιείται από τις μεγάλες δυνάμεις για να διαιρούν, να επιδιαιτητεύουν και να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους.

        Τόσο ο απλοϊκός πατριωτισμός όσο και ο εθνικισμός είναι μορφές κοινωνικής συνείδησης που εκδηλώνουν το αίσθημα της ιδιοκτησίας που έχει η άρχουσα τάξη κάθε έθνους πάνω στο έθνος, το λαό και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της πατρίδας.

        Η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, η δολοφονία του Καποδίστρια, η εγκατάλειψη των Μακεδονομάχων από το μητροπολιτικό κέντρο, το χτύπημα του αγροτικού κινήματος του Κιλελέρ, η μικρασιατική καταστροφή, η προδοσία της Κύπρου, καθώς και η συντηρητική πολιτική που επί δεκαετίες εναντιωνόταν στους αγώνες του λαού για ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική απελευθέρωση, κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία, είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα από τα δεινά που έχει υποστεί το έθνος και ο λαός από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς φορείς του απλοϊκού πατριωτισμού και του εθνικισμού.

        ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

          Κοσμοπολιτισμός είναι η ιδεολογία που προπαγανδίζουν οι άρχουσες τάξεις μεγάλων δυνάμεων και ισχυρών εθνών σε λαούς και έθνη που θέλουν να υποτάξουν.

          Ο κοσμοπολιτισμός κηρύσσει την αδιαφορία για τις εθνικές παραδόσεις, τα εθνικά συμφέροντα, τον εθνικό πολιτισμό και την εθνική κυριαρχία. Ο κοσμοπολιτισμός, πρεσβεύοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κόσμο για πατρίδα, έχει στόχο την κατασίγαση της εθνικής επαγρύπνησης των λαών και την καλλιέργεια του μικροβίου της εθνικής προδοσίας.

        ΑΦΕΛΗΣ  Ή  ΚΑΛΠΙΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

        Ο κοσμοπολιτισμός στο εσωτερικό μικρών  εθνών λειτουργεί και με τη μορφή του αφελούς ή κάλπικου διεθνισμού, που είναι τρομερό όπλο στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων στην προσπάθειά τους να κάμψουν την αντίσταση των λαών. Το αριστερό άλλοθι στην προδοσία της πατρίδας καλείται κάλπικος διεθνισμός.

        Στην πατρίδα μας ο κοσμοπολιτισμός και ο αφελής διεθνισμός έχουν πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Από τη μια, η ιδέα του Έλληνα Ευρωπαίου πολίτη και της Ευρώπης χωρίς σύνορα λειτουργούν σαν άλλοθι για κάθε είδους εθνικές παραχωρήσεις στα μεγάλα Ευρωπαϊκά συμφέροντα. Από την άλλη, οι αρχές της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών λειτουργούν σαν άλλοθι για κάθε είδους εθνικές παραχωρήσεις στις εθνικιστικές βλέψεις του κατεστημένου των γειτονικών χωρών. Οι εθνικιστικές αυτές βλέψεις του κατεστημένου των γειτονικών χωρών υποθάλπονται και καθοδηγούνται από τις μεγάλες δυνάμεις, με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων τους στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου.

        Κλασικό παράδειγμα του ρόλου που παίζει ο κάλπικος διεθνισμός συναντάμε στην πατρίδα μας το 1922, όπου φορείς του κάλπικου διεθνισμού (ΚΚΕ) και φορείς του εθνικισμού (Παλάτι) συνέπραξαν και συνετέλεσαν αποφασιστικά στην εθνική τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής. Ο ρόλος που παίζει ο κάλπικος διεθνισμός αποκαλύπτεται επίσης και στις κατά καιρούς θέσεις του ΚΚΕ και άλλων αριστερών στο «Μακεδονικό», στο Αιγαίο, όπου διαφωνούν με το δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια, αλλά και στις θέσεις τους για τις μειονότητες. Είναι απορίας άξιο πως, ενώ «κόπτονται» για τα δικαιώματα ανύπαρκτων ή μικρών μειονοτήτων, σιγούν στα δικαιώματα της πολυπληθούς ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, καθώς και στα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας της δημοκρατίας των Σκοπίων.

        ΕΘΝΟΣ
        Το έθνος, η έννοια του έθνους, είναι μια μορφή συλλογικής ταυτότητας που εμπεριέχει τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες που την διαμόρφωσαν. Το ιστορικό παρελθόν, το παρόν και ιδίως η προοπτική του μέλλοντος υπολανθάνει συνεκτικά σε κάθε συλλογική εθνική ταυτότητα, με διαφορετικό τρόπο κάθε ιστορική εποχή και σε κάθε οικονομικο-κοινωνικό σύστημα.